Dagfari - 01.11.1998, Blaðsíða 14

UM DAGINN OG VEGINN
30. mars 1998
Dagarnir sem við rífum af almanakinu, venjulega hverfa þeir
út í bláinn og rýma til fyrir bræðrum sínum sem bíða í halarófu
eftir að komast að og láta ljós sitt skína. Svo eru aðrir dagar sem
ná að marka svo djúp spor að það má sjá eftir þá förin áratugum
og jafnvel öldum eftír að þau hafa verið stigin.
Þannig dagur er á vissan hátt 30. mars. Honum fylgja
myndir sem eru svo ótrúlegar að maður spyr sig hvort þær hafi
blandast saman við bíómyndir. Sviðið gæti að vísu ekki verið
kunnuglegra, sjálfur Austurvöllur með styttunni af Jóni
Sigurðssyní fyrir miðju sem er jafinvel kyrrstæðari en venjulega
miðað við iljarnar sem sér í allt í kring, mannfjöldi á hlaupum
burt. Og Alþingishúsið er á sínum stað, en samt ekki eins og það
á að sér að vera, önnur hver rúða brotin og þegar við rýnum
betur í myndina sjáum við að sumir viðstaddra bera hjálma og
kylfur, aðrir kasta grjóti. En það sem ræður úrslitum um
framandgervingu myndarinnar eru hin óvenju lágfleygu ský
sem grúfa yfir mannijöldanum: táragasið.
Þetta er 30. mars 1949 og innan veggja Alþingishússins eru
þingmenn að samþykkja aðild íslands að Atlantshafsbandalag-
inu með 37 atkvæðum gegn 13. Síðan eru liðin 49 ár.
Erlend ásælni
Fátt setur þetta litla land jaíh gersamlega úr jafhvægi og
erlend íhlutun. Ein og sér er þjóðin eins og skopparakringla sem
ymur og snýst í samleik við þyngdaraflið og miðflóttaaflið og
hvað þeir heita allir þessir kraftar sem halda sköpunarverkinu