Dagfari - 01.10.2003, Blaðsíða 3

á Austur-Tímor og í Acehhéraði. Bresk stjórnvöld firra sig allri ábyrgð,
en til hvers héldu þau að ríkisstjórn Indónesíu ætlaði að nota þessi
vopn?
Víða á Vesturlöndum hefur áhersla ríkisstjórna á vopnaviðskipti verið
gagnrýnd. Viðkvæðið er alltaf það sama, ef við gerðum þetta ekki
myndu einhverjir aðrir gera það. En stenst sú röksemdafærsla? Hefur
aðili með yfir 80% markaðshlutdeild á tiltekinni “vöru” engin áhrif á
framboð og eftirspurn á henni? Og ef vopnasala ýtir ekki undir stríð og
blóðsúthellingar, hvers vegna sætir sala á svokölluðum “léttvopnum”
alls staðar takmörkunum, því miður ekki alls staðar jafn ströngum?
Eins og aðdáendum hasarmynda er kunnugt, þá hefur
afþreyingariðnaðurinn miklar áhyggjur af vopnasölu í heiminum.
Siðprúðir agentar góðra afla eru oftar en ekki að reyna að hindra slík
áform. Og vissulega er vopnasala geigvænlegt vandamál. Samt ljúga
bíómyndirnar. Þær gera vopnasalana jafnan að Rússum og Kínverjum.
Staðreynd málsins er hins vegar önnur, því að í raun og veru ráða
Bandaríkin og Bretland yfir meira en 50% af vopnasölu í heiminum.
Það er stundum erfitt að koma auga á bjálkann í eigin auga.
Ef íslenskir hægri- og miðjumenn væru friðarsinnar en ekki stríðssinnar
myndu þeir ekki leggja blessun sína yfir viðskipti á borð við þau
sem Kögun hf. stundar. Það á að þróa hugbúnað, en ekki til að nola í
hernaði. Það er einfaldlega rangt.
Sverrir Jakobsson
Greinin birtisl áður á vefritinu Múrnwn, 24.9.2003
www.fridur.is