Aðventfréttir - 01.02.1992, Blaðsíða 1

55. árg. - 2. tbl. 1992
"Sjá, nú hef ég nýtt fyrir stafni"
Eftir Benjamin Reaves
Efni þessarar greinar birtist fyrst í
fyrirlestrarformi á aðalfundi
Aðalsamtakanna haustið 1990.
Á þessum fundum höftrni við dag
eftir dag og á ýmsan hátt heyrt kallið
hljóma: "Sjá, ég gjöri alla hluti nýja."
Þettaleiðirokkuraðefiiidagsins: "Nýjar
aðferðir - nýtt hugarfar" og ritningarversið
er tekið ffá Jes 43.18: "Rennið eigi huga
til hins liðna og gefið eigi gætur að því er
áður var."
Hvatningin til nýs hugarfars, um að
tileinka sér nýjan hugsunarhátt, virðist
koma ffam í þessu versi. Við fyrstu sýn
virðist þessi texti vera ruglandi, ef ekki í
mótsögn við sjálfan sig. Því í fyrri hluta
43. kafla Jesaja er ísrael hvattur til þess
að muna eftir atriðum úr sögu sinni. En
svo virðist áherslan breytast, ísrael er
hvattur til þess að minnast ekki. Það er
einkennilegt að vera hvattur til að muna
eftir einhveiju, og svo er manni sagt að
gleyma því. Það virðist einkennilegt
nema því aðeins að 18. versið eigi við að
ísrael verði að bijótast undan því að vera
fómarlamb neikvæðar fortíðar.
Ef þetta vers kallar ísrael til að
gleyma vonbrigðum og mistökum
fortíðarinnar, sektarkenndinni,
skömminni og hræsninni, þá á það vel
við. Það var alveg greinilegt að
Israelsþjóðinátti sérfortíð semhúnþurfti
að gleyma. Misjafna, sorglega fortíð.
Sögu þeirra mætti lýsa sem stöðugri
eyðimerkurgöngu, sem andlegri blindu
og sem andlegu "ffamhjáhaldi".
Já, það er eðlilegt að halda því ffam
að "rennið eigi huga til" merki að ísrael
eigi að gleyma hinni neikvæðu fortíð
sinni. Og ef þetta er það sem textinn
segir þá er ljóst að þessi texti á einnig
erindi til okkar sem fólks Guðs í dag.
Því að söfnuður okkar á sér ekki
fullkomna fortíð. Stundum höfum við
talað með stamandi röddu eða alls ekki
látið í okkur heyra þrátt fyrir það að
margs konar þvinganir og óréttlæti hafi
áttsérstað. Stundum hefur spámannleg
rödd safhaðarins orðið að lágróma
bergmáli, stundum virðumst við einungis
endurspeglaþaðþjóðfélag sem viðeigum
að hafa áhrif á, stundum fórum við öll
" vill vega sem sauðir, stefhdum hver sína
leið."
Ef átt er við að við eigum að gleyma
Nýjar aðferðir -
nýtt hugarfar
þessuþáveitirboðskapurþessaversokkur
sem söfnuði og sem einstaklingum
langþráðan létti.
Við minnumst þess að stundum
réðumst við til atlögu við málefhi án þess
að gera okkur grein fyrir, líkt og Samson,
að Heilagur andi var ekki með í verkinu.
Minningar um skammarlegar, duldar
syndir leiða til þess að við andvörpum og
segjum: "Ó, minningar - sársaukafullar
minningar um sleggjudóma annarra þess
efnis að aldrei myndineitt verðaúr okkur.
Ef "rennið eigi huga til" á við að gleyma
því, þá munum við öll taka við boðskap
þessa vers með gleði.
En þó að þetta atriði sé mikilvægt þá
er hér þó ekki aðalkjama versins að
finna. Því ef við athugum betur innihald
kaflans (sjá 16. og 17. vers), þásegirþar:
"Svo segir Drottinn, hann sem lagði veg
yfir hafið og braut yfir hin ströngu vötn,
hann sem leiddi út vagna og hesta, herafla
og fyrirliða. Þeir liggja þar hver með
öðrum og fá eigi risið á fætur, þeir
slökknuðu, kulnuðu út sem hörkveikur."
Ef við rennum augunum yfir þessi
vers að nýju þá virðist koma í ljós að
ísraelsþjóðinni er ekki sagt að gleyma
hinni hörmulegu fortí ð sinni heldur frekar
hinum miklu máttarverkum Guðs í
fortíðinni.
Hve undarlegt! Að gleyma
útgöngunni úr Egyptalandi? Hinum miklu
sigrum, sem unnir voru fyrir yfimáttúru-
legan kraft Guðs? Einmitt. Því það er
einnig hætta í því fólgin að verða fangi
jákvasðrar fortíðar.
Að orna sér við glóð blessana
fortíðarinnar.
Takiðeftir, aðþað var engin spuming
um að Guð hafði gert mikla hluti fyrir
ísrael í fortíðinni. En fsrael átti á hættu
að Iifaá blessunum fortíðarinnar, bundinn
afafturhaldssamri trúarskoðun sem horfði
aftur á við og sem var hætt að búast við
nokkra stórfenglegu frá Guði lengur. í
huga þeirra tilheyrði kraftur Guðs
einungisfortíðinni. Framtíðarörlögþeirra
miðuðust ekki einungis við heldur vora
fastbundin minningum fortíðarinnar.
Og við getum ekki komist hjá því að
sjá hvemig þetta tengist tilvera okkar í
dag. Eram við, böm Guðs nú á dögum,
öðruvísi? Höfum við ekki einnig
tilhneigingu til þess að oma okkur við
glóð blessana fortíðarinnar, að gleðjast
yfir minningum um afrek fortíðarinnar?
Erum við að reyna að draga fram lífið á
brauðmolum fortíðarminninganna? Og
þegar við tölum imi kraft Guðs í lífi okkar
erum við þá stöðuglega að horfa aftur í
Framhald á bls. 4.