Aðventfréttir - 01.02.1992, Blaðsíða 2

Okkar versti óvinur
eftir Roy Adams, ritstjórnarfulltrúa Adventist Review
Júlíus Sesar er okkur oflarl, sagði Brútus
sorgmæddur. Hver gerði okkur að
dvergum?" Vandinn, kæri Brútus" svaraði
Kassíus, "liggur ekki í stjömum okkar,
heldur í okkur sjálfum...".1
Þessar línur Shakespears beina athygli
okkar að almennu mannlegu vandamáli
- tilhneigingunni að skella skuldinni á
aðra. "Konan kom mér til þess að gera
þetta" sagði Adam eftir freistingima og
syndafallið - "konan, sem þú gafst mér
sem lífsforunaut." Og af hálfu konunnar
var lögð fram eftirfarandi vörn:
"Höggormurinn tældi mig. Satan fékk
mig til þess að gera þetta".2
Og þessa afsökun höfum við notað síðan.
Yngri kynslóðin kennir eldri kynslóðinni
um vandamál sín. "íhaldsamir" kenna
"ftjálslyndum" um ófarir þjóðfélagsins
og hinir "fijálslyndu" svara í sömu mynt.
Fjölmiðlarnir gera stjórnmálamenn
ábyrga og stjómmálamennimir kenna
aftur Qölmiðlunum um erfiðleika sína og
allir kenna öllum um allt mögulegt.
aðraog afstöðu til málefiia. Sjálfíð eignar
sér þann heiður sem fylgir góðum árangri
- þegar prédikunin tekst vel, þegar
stjómun tekst vel, þegar okkur tekst vel
upp í söng, í ritsmíðum eða þegar við
högnumst vel í viðskiptum. Sjálfíð verður
afbrýðisamt og önugt þegar öðrum tekst
vel til, þegar samstarfsmenn ná betri
árangri. Sjáfið særist og fyllist gremju
þegar sviðsljósið fellur áeinhvem annan.
Sjálfíð seilist eftir æðstu stöðunni og
móðgast þegar einhver annar fær
viðurkenningu. Sjálfíð ræðst til atlögu
gegn boðskap safhaðarins með það fyrir
augum að hefja upp eigin persónu og
vekja athygli á sjálfum sér. Og sjálfið
lýsir stuðningi við kenningar safhaðarins
í orði en ekki á borði til þess að komast
í álit á meðal “bræðranna” og þannig
koma til álita hvað varðar starf og
stöðuhækkun innan starfsins.
Þegar við kveðum okkur hljóðs til þess
að gagnrýna bræður okkar og systur í
söfhuðinum er það þá gert í anda yfirlætis
við heimfærum ekki kenninguna á okkar
eigin lífmunum við eyða ævinni í Qötmm
þessa lævísa og grimma óvinar.
Sjálfíð. Það er mesta hindrun útbreiðslu
fagnaðarerindisins. Því innblásinn
höfundur segir: "Ef við lítillækkum okkur
sjálf frammi fyrir Guði, og erum
vingjamleg, háttvís, samúðarfull og
vorkunnsöm, munu eitt hundrað iðrast
og snúast til Guðs þar sem einungis einn
iðrast í dag. "5 En Ellen White heldur svo
áffam og segir í næstu línu, línu sem við
oft sleppum: "En þó að við játumst vera
böm Guðs, þá burðumst við samt áffam
um með böggul af sj álfinu sem við álítum
svo dýrmætan að óhugsandi væri að gefa
hann ffá sér."6
Sjálfíð - lævíst, slóttugt, svíkult. Við
höfum engan möguleika á að sigrast á því
í eigin mætti. Það er öflugasti óvimmnn
sem við nokkum tíma munum fást við.7
Teiknimyndahetjan Pogo komst vel að
Kröftug blinda.
Þessi afsökimarárátta gerir okkur blind
gagnvart stærsta óvini okkar, sjálfinu -
óvininum, sem er upphaf allrar syndar,
einnig þeirrar fyrstu. Hinn hrokafulli
engill sagði: "Ég vil upp stígatil himins!
Ofarstjömum Guðs vil égreisaveldisstól
minn! Á þingflalli guðanna vil ég setjast
að, yst í norðri. Ég vil upp stíga ofar
skýjaborgum, gjörast líkur hinum
hæsta!"3
Ótölulegur fjöldi prédikara og annarra
kristinna einstaklinga hafa bent á
sjálfselskuna sem liggur að rótum
metnaðargimdar Lúsifers, sem birtist í
þessum versum. En að hafa komið auga
á þetta vemdar okkur ekki fýrir því að
verða sömu áráttu að bráð. Þegar Jesús
talaði um handtöku sína sem í vændum
var þá bjóst Pétur og hinir lærisveinamir
til vamar gegn utanaðkomandi óvini.4
En viðburðir sem áttu sér stað sama
kvöld leiddu í ljós óvin sem var miklu
nær. Hann var hið innra með þeim.
Að ná til hjartans.
Sjáfið liggur til grundvallar flestum þeim
vandamálum sem hrella söfhuðinn í dag.
Það hefur áhrif á samskipti okkar við
eða í anda auðmýktar? Reynum við að
byggja upp eða rífa niður? Er rödd okkar
eins og rödd Jesú, full samúðar, eða er
hún, eins og rödd óvinarins, eitri blandin?
Em markmið okkar, djúpt hið innra með
okkur, dýpra en nokkurt auga fær séð,
menguð af sjálfinu? Ræður hinn slóttugi
harðstjóri ríkjum í lífi okkar?
Hættan fýrir mig, sem greinarhöfund, og
fýrir þig, sem lesanda, er sú að við látum
undan tilhneigingunni til þess að
heimfæraþessahluti áannað fólken ekki
á okkur sjálf. Ég stóð sjálfan mig að
þessuþegarégskrifaðiþessagrein. Enef
orði er hann sagði: "Við höfum fundið
óvininn - hann er við sjálf'.
1 Júlíus Sesar, 1. þáttur, 2. atriði, lína 140, 141.
2 1M 3.12,13 endursagt.
3 Jes 14.13,14.
4 Sjá Lk 22.38.
5 Testimonies. 9. bókbls. 189.
‘ Sama.
7 Messages to Young People, bls 134.
Höfimdur teiknimyndar: © 1985 Doug Marlette,
endurprentað frá Adventist Review með leyfi
útgefanda.
Adventist Review 49-90
2
Aðventfréttlr 2,1992