Aðventfréttir - 01.02.1992, Blaðsíða 4

"Sjá, nú hef ég nýtt fyrir stafni”
- Framhald af forsíðu.
tímann til viðburða og blessana í
fortíðinni? Að sætta okkur við það sem
eftir er af dýrðlegri fortíð? Að vísa til
sönnunargagna í fortíðinni um kraft Guðs.
Erum við fangar jákvæðrar fortíðar?
Það er sorglegt þegar blessanir
fortíðarinnar fastmóta algjörlega
væntingar okkar í framtíðinni. Það er
sorglegt þegar það eina sem við getum
gert er að syrgja og þrá trúarreynslu
gamlatímans. Það er athyglisvert að sjá
hvemig trúað fólk er oft haldið ástríðu-
fullum áhuga á fortíðinni og andúð á því
sem nýtt er - er lokað fyrir nýjum
hugmyndum og nýjiun aðferðum.
Þetta minnir mig á litla snáðann sem
spurði móður sína hvort hún vissi hvað
Golíat sagði við Davíð þegar hann skaut
steininum í hann. Móðirin sagði: "Ég
vissi ekki til þess að Golíat hefði sagt
neitt." En litli snáðinn kinkaði kolli og
sagði íbygginn á svip: "Jú, það gerði
hann." Og hún sagði: "Og hvað sagði
hann þá?" Drengurinn sagði: "Þegar
Davíð setti steininn í slöngunaog sveiflaði
henni í hringi og lét steininn fljúga þannig
að hannhitti Golíat beint ámilli augnanna,
þá sagði Golíat: 'Hm, ekkert þessu líkt
hefur mér til hugar komið áður.'"
Hinn lokaði hugur okkar fæst miklu
auðveldarvið viðfangsefhiafneikvæðum
toga en jákvæðum. Ef einhver kemur
með nýjar tillögur er einfallt mál að fást
við neikvæðu hliðar tillögunnar.
Samstundis viljum við gjaman benda á
ástæður fyrir því að tillagan muni ekki ná
tilætluðum árangri ef hún er færð út í
lífið. Og ef fyrirætlunin tekst samt sem
áður þá eyðum við tíma í að yfirvega
hvers vegna hún mistókst ekki.
Lokað hugarfar. Hugarfar eins og
vínbelgimir í dæmisögum Jesú -harðir
ogósveigjanlegir. Égheldaðþettaatriði
komi aldrei eins skýrt fram eins og þegar
við tölum um guðsþj ónustuform okkar.
Það er svo auðvelt að alhæfa hinar
fastmótuðu minningar sem við höfum
um guðsþjónustur og gera úr þeim staðal
til viðmiðunar fyrir alla tíma og alla
staði. Ofttekstokkurekkiaðskiljamilli
þess sem er biblíuleg meginregla og þess
sem er menningarlega afstætt. Það er
auðvelt að missa sjónar á því að form
hinnar sönnu kristnu guðsþjónustu er
mótað af reynsltmni og gætt innihaldi og
gildi af guðfræðilegri ráðvendni. Það er
nærliggjandi fyrir fólk að líta á
guðsþjónustu út frá sjónarmiði eigin
menningar og eigin fortíðar og setja
viðmiðun eigin reynslu í algert
dómarasæti hvað varðar gildismat. Allt
það sem er öðruví sj fær þann dóm á sig að
vera annars flokks, óbiblíulegt eða jafiavel
heiðið.
Þannig verðum við í gildismati okkar
þrælar jákvæðar fortíðar. Eins og einn
rithöfundur hefur komist að orði: "Eigin
ályktanir okkar eru sú steinsteypa sem
við erum steypt í og stöðnun viðhorfanna
er sá sjúkdómur sem mun leiða okkur til
dauða."
Að horfa til baka löngunar-
fullum augum.
Persónulega séð getum við einnig
lent í vandræðum hvað þetta snertir.
Tökum til dæmis hjónabandið. Þar er
einnig hætta á að verða fangi jákvæðrar
fortíðar. Hve mörgum hjónaböndum er
ekki siglt í strandþegarhjónakominhorfa
til baka með löngun til daga fyrstu
ástarinnar, til þess sem áður var! Hve
mörg eru ekki heimilin þar sem karlinn
og konan sitja hvort í sínu hcani stofunnar
og horfa á leikara í sjónvarpinu sem fá
borgað fyrir að leika mun meiri
kærleikstjáningu en þau nokkum tíma
upplifaíeiginlífi! Ogsvomunaþaueftir
tilhugalífsdögunum og andvarpa í
söknuði: "Ef hlutimir bara gætu orðið
þannig áný!" Fangarjákvæðrar fortíðar.
Sama er uppi á teningnum innan
starfs okkar. Jafhvel í prestsstarfinu er
þessihættatilstaðar. Þegar við ættum að
vera sem virkust, njótandi góðrar reynslu
liðinna ára, þá læðist yfir okkur ótti við
ftamtíðina, og við sættumst á að lifa í
makindum á dýrð fortíðinnar og krafti
Guðs í fortíðinni. Fangar jákvæðrar
fortíðar.
Og þú veist jafh vel og ég að hið
sorglegasta af öllu þessu er að oft miðast
mælieining hins andlega lífs okkar við
það sem áður var (við þráum fortíðina
þegar hjörtu okkar vom viðkvæm fyrir
snertingu fagnaðarerindisins) þegar við
vorum haldin miklum ákafa og helgun
okkar hvað varðar hreinleika og
heiðarleika var djúp og sterk. Við lítum
til fortíðarinnar með söknuði og finnum
huggun í orðum hins gamla sálms:
"Leiddu mig til baka til þess staðar er ég
mætti þér fyrst, leiddu mig til baka til
þess dags, þá er ég fyrst tók trú".
En þó að sú stund hafi verið dýrmæt
þá leyfir þetta vers (Jes 43.18) okkur ekki
að vera sátt við fangavistina, jafhvel
fangavist jákvæðrar andlegrar fortíðar.
Hinn mikli og hvetjandi sannleikur sem
felst í þessum versinn er sá að Guð kallar
okkur til trúar sem er ekki takmörkuð af
fortíðinni. Kann kallar okkur til nýs
þugarfars, lífs í von um hið ókomna.
I att að hinu nýja.
Jes 43.19 segir: "Sjá, nú hefi ég nýtt
fyrir stafni, það tekur þegar að votta fyrir
því - sjáið þér það ekki?"
Nýtt fyrir stafhi! Nú sjáum við hvað
átt er við með orðunum: "Rennið eigi
huga til hins umliðna". Við eigum ekki
að gleyma blessunum Guðs í fortíðinni,
heldur munu blessanir Guðs í ffamtíðinni
taka fortíðinni ffarn. Guð kallar okkur
ffá minningunum til eftirvæntinganna,
til nýrra viðhorfa, til nýrrar trúar, sem er
ekki hindruð, takmörkuð eða fjötruð af
fortíðinni. ÞvíaðhiðnýjasemGuðhefur
fyrir stafni mun taka fortíðinni ffam. Við
höfum ekki nema rétt byijað að sjá hvað
Guð getur gert. Búum okkur undir það!
Búumst við því í einlægri trú að hinar
nýju blessanir Guðs muni ekki koma í
sama mæli og þær sem áður komu heldur
munu þær verða enn meiri.
En lofið mér að bæta því við það sem
ég hef áður sagt að fullkomin afheitun á
því gamla, jafhvel í guðsþjónustuformi
okkar, mundi vera alröng. Að lifa í
eftirvæntingunni innifelur skilning áþví
að hið nýja byggir á því sem eldra er, á
því að hið gamla víki fyrir því sem er
nýtt. Þannig þarf að skilja það sem
gamalt er á nýjan hátt, hagnýta það á
nýjan hátt, upplifa það á nýjan hátt. Því
allt guðsþjónustuform krefst virkrar
lifandi peréónulegrartrúarefformið sjálft
á ekki að verða markmið sjálfrar
guðsþjónustunnar. Það er viska í
eftirfarandi orðum Pauls Reece:
"Eldmóður án ytra forms gefur
hviklyndan lærisvein og getur leitt til
tilfinningalegs ofsa og ofstækis. En ytra
form án eldmóðs kallar ffam í hinum
kristna þá vandfýsnu prúðmennsku sem
einkennir líkið í kistunni."
Guð hefur blessanir, tækifæri og sigra
til reiðu handa þér sem munu taka öllu
þvi ffam sem þú hefur þekkt í fortíðinni.
4
Aðventfréttlr 2,1992