Aðventfréttir - 01.02.1992, Blaðsíða 6

FYRIR UNGA FOLKIÐ
LIFANDI GUÐ - DAUÐUR SOFNUÐUR
eftir Gurlí Vibe Jensen
Hve oft hefur maður ekki heyrt unga
fólkið segja eftirfarandi, eða kannski
hefur þessi hugsun komið upp í huga
manns sjálfs: "Það er ekki til neins að
sækja kirkju... Það sem geríst þar, ef
eitthvað gerist þááannað borð, segirmér
ekki neitt... Þar er ekkert fyrir ungt fólk,
og það sem sagt er hefur ekkert með
daglega lífið að gera."
Stundum á þetta við rök að
styðjast. Það er erfitt að halda áfram að
vera áhugasamur í litlum söfnuði þar
sem fáir unglingar eru. Kannski er enn
verra að vera einmana í stórum söfnuði
þar sem margt er um unglinga sem hægt
væri að eiga samskipti við en sem manni
samt finnst maður ekki eiga neitt
sameiginlegt með. Einnig gæti verið að
"DAUÐUR SÖFNUÐUR "
Ég heyrði skringilega sögu frá Austur-
Afríku. Sagt er að til hafi verið söfhuður
sem skildi hver Guð er. Safhaðarfólkið
elskaðinafhGuðsogvarþakkláttfyrirað
vera í þjónustu hans. Söfhuðurinn óx og
varð mjög stór og safnaðist oft saman í
kirkjunniásamkomurogáfélagskvöldum
tíl þess að sannfærast um það að þau
tilheyrðu öll syni hins lifanda Guðs.
En þá gerðust ýmsir viðburðir
sem urðu til þess að fólk dró sig í hlé frá
söfnuðinum. Færri og færri komu í
kirkjuna. Ýmsir uppgötvuðu að þeir
þurftu í rauninni ekki að sækja kirkju.
Þeir sögðu:" Vel er hægt að vera kristinn
án þess að vera innan um aðra kristna
einstaklinga". Aðrir sögðu: "Maður
verður að fá að sofa út þennan eina dag
vikunnar!"
Ogsvosnéruþeuséráhinahliðina
á mottunni sem var rúm þeirra og héldu
áfram að sofa. Enn aðrir fóru út á akurinn
og sögðu: "Það er jafngott að íhuga Guð
í náttúrunni sem inni í leirkirkjunni."
Sumir sögðu: "Ég gæti vel hugsað mér að
fara í kirkju ef allt þetta fólk kæmi ekki
sem við vitum að hagar sér eins og það sé
barahálf-kristið."
Afsakanir skiptuþúsundum. Ekki
hugsaði fólkið um son hins lifanda Guðs.
Heldur einungis um sjálft sig og
tilfinningar sínar, hugsanir og skoðanir.
Sunnudag nokkurn er einungis
fáeinir voru mættir í kirkjunni gekk
presturinn í stólinn og sagði:" Söfnuðurinn
ykkaY er dáinn. Jarðar förin fer fram næst
komandi sunnudag og ég óska þess að
þið komið þessari fregn til allra í þorpinu
þannig að þeir fái tækifæri til þess að vera
viðstaddir útförina."
Það var aldeilis margmenni í
kirkjunni næsta sunnudag. Stórir, smáir,
grannir, digrir, allir komu til þess að
uppgötva hvað um var að vera. Kirkjan
þeirra var dáin. Þetta hjómaði
einkennilega í eyrum þeirra. Þeim stóð
manni finni st maður ekki geta tekið þátt
eins og sumir aðrir sem alltaf eru uppi á
palli að stjórna og láta á sér bera. Nóg er
af vandamálum sem hægt er að sökkva
sér niður í!
Fyrir nokkru las ég grein í
safnaðarblaði safhaðar nokkurs sem gæti
ef til vill einnig átt við um Aðvent-
söfnuðinn...
ekki alls kostar á samaþvi í þessari kirkju
höfðu þau nú látið skíra börnin sín, ferma
þau, o.s.frv.
Skyndilega kom presturinn inn í
kirkjuna og gekk upp kirkjugólfið með
litla kistu á öxlinni. Kistan var opin.
Hann kom kistunni fyrir framann við
altarið á gráðurnar og sagði síðan mjög
alvöruþrunginn: "Söfhuðurinn ykkar er
dáinn, ég vænti að þið óskið þess að
kveðja hann."
Og hann lét fólkið rísa á fætur og
ganga fram hjá kistunni í einfaldrí röð til
þess að votta hinum dána söfnuði
virðingu. Ég er viss um að allir hafi verið
mjög óþreyjufullir eftir að sjá hvað var í
kistunni. Þeir gengu að kistunni og horfðu
ofan í. Hinn snjalli prestur hafði komið
spegli fyrir í botni kistunnar. Þið getið
verið viss um að ég myndi hafa viljað
gefa mikið fyrir að vera viðstödd til þess
að sj á viðbrögð fólksins þegar það hallaði
sér yfir kistuna til þess að sjá hinn látna
söfhuð. Hvað sá það? Sitt eigið andlit!
Þetta fólk varð þar af leiðandi að segja
við sjálft sig: "Ég er hinn látni söfhuður.
Ég sé mitt eigið andlit."
Aðventnyt 2/92
ÞAÐ XR XKKXRTAÐ ÞXSSARIRITVXL...
Nxi, það xrxkkxrt að þxssari ritvxl,
nxma hvað xinn stafiir xr bilaður.
Allir hinir 45 xru í lagi xn þxssi
xini sxm xr í ólagi brxytir öllum
txxtanum. Xrt þú xkki sammála?
Þú gætir til dæmis sagt: Xg
xr bara xinn xinstaklingur, það
gxtur vxrið nokkuð sama hvort xg
mæti í kirkjunni okkar xða xkki. Xn
þar skjátlast þxr! Söfhuðurinnþarfá
þxr að halda. Án þín xr söfhuðurinn
xkki sá sami. Allir hinir rxikna mxð
þxr. Xf þxtta kxmur fyrir hjá þxr aftur
þá minnstu þxssarar ritvxlar! Hvað
Km
m
myndq gxrast xf hxqlqr tvxqr stafir
gæfii sqg og hvað þá þcqc!
Aðventnyt 2/92
AðventfrétUr 2,1992