Aðventfréttir - 01.02.1992, Blaðsíða 6

FYRIR UNGA FÓLKIÐ
LIFANDI GUÐ - DAUÐUR SÖFNUÐUR
eftir Gurli Vibe Jensen
Hve oft hefur maður ekki heyrt imga
fólkið segja eftirfarandi, eða kannski
hefur þessi hugsun komið upp í huga
manns sjálfs: "Það er ekki til neins að
sækja kirkju... Það sem gerist þar, ef
eitthvað gerist þá á annað borð, segir mér
ekki neitt... Þar er ekkert fyrir ungt fólk,
og það sem sagt er hefur ekkert með
daglega lífið að gera."
Ég heyrði skringilega sögu frá Austur-
Afríku. Sagt er að til hafi verið söfhuður
sem skildi hver Guð er. Safhaðarfólkið
elskaði nafh Guðs og var þakklátt fyrir að
vera í þjónustu hans. Söfhuðurinn óx og
varð mjög stór og safhaðist oft saman í
kiikjunniásamkomurogáfélagskvöldinn
til þess að sannfærast um það að þau
tilheyrðu öll syni hins lifanda Guðs.
En þá gerðust ýmsir viðburðir
sem urðu til þess að fólk dró sig í hlé frá
söfhuðinum. Færri og færri komu í
kirkjuna. Ýmsir uppgötvuðu að þeir
þurftu í rauninni ekki að sækja kirkju.
Þeir sögðu:" Vel er hægt að vera kristinn
án þess að vera innan um aðra kristna
einstaklinga". Aðrir sögðu: "Maður
verður að fá að sofa út þennan eina dag
vikunnar!"
Og s vo snéru þeir sér áhina hliðina
á mottunni sem var rúm þeirra og héldu
áframaðsofa. Ennaðrir fóruútáaknrinn
og sögðu: "Það er jafngott að íhuga Guð
Stimdum á þetta við rök að
styðjast. Það er erfitt að halda áfram að
vera áhugasamur í litlum söfhuði þar
sem fáir unglingar eru. Kannski er enn
verra að vera einmana í stórum söfhuði
þar sem margt er um unglinga sem hægt
væri að eiga samskipti við en sem manni
samt finnst maður ekki eiga neitt
sameiginlegt með. Einnig gæti verið að
í náttúrunni sem inni í leirkirkjunni."
Sumir sögðu: "Ég gæti vel hugsaðmér að
fara í kirkju ef allt þetta fólk kæmi ekki
sem við vitum að hagar séreinsog það sé
bara hálf-kristið."
Afsakanir skiptuþúsimdum. Ekki
hugsaði fólkið mn son hins lifanda Guðs.
Heldur einungis um sjálft sig og
tilfinningar sínar, hugsanir og skoðanir.
Sunnudag nokkum er einungis
fáeinir voru mættir í kirkjunni gekk
presturinnístólinnogsagði: "Söfiiuðurinn
ykkSr er dáinn. Jarðarförin fer fram næst
komandi sxmnudag og ég óska þess að
þið komið þessari fregn til allra í þorpinu
þannig að þeir fái tækifæri til þess að vera
viðstaddir útförina."
Það var aldeilis margmenni í
kirkjunni næsta sunnudag. Stórir, smáir,
grannir, digrir, allir komu til þess að
uppgötva hvað um var að vera. Kirkjan
þeirra var dáin. Þetta hjómaði
einkennilega í eyrum þeirra. Þeim stóð
manni finnist maður ekki geta tekið þátt
eins og sumir aðrir sem alltaf eru uppi á
palli að stjóma og láta á sér bera. Nóg er
af vandamálum sem hægt er að sökkva
sér niður í!
Fyrir nokkru las ég grein í
safnaðarblaði safnaðar nokkurs sem gæti
ef til vill einnig átt við um Aðvent-
söfhuðixm...
ekki alls kostar á samaþví í þessari kirkju
höfðu þau nú látið skíra bömin sín, ferma
þau, o.s.frv.
Skyndilega kom presturinn inn í
kirkjuna og gekk upp kirkjugólfið með
litla kistu á öxlinni. Kistan var opin.
Hann kom kistunni fyrir framann við
altarið á gráðumar og sagði síðan mjög
alvöruþrunginn: "Söfhuðurinn ykkar er
dáinn, ég vænti að þið óskið þess að
kveðjahann."
Og hann lét fólkið rísa á fætur og
ganga fram hjá kistunni í einfaldri röð til
þess að votta hinum dána söfhuði
virðingu. Ég er viss um að allir hafi verið
mjög óþreyjufullir eftir að sjá hvað var í
kistunni. Þeir gengu að kistunni og horfðu
ofan í. Hinn snjalli prestur hafði komið
spegli fyrir í botni kistunnar. Þið getið
verið viss um að ég myndi hafa viljað
gefa mikið fyrir að vera viðstödd til þess
að sjá viðbrögð fólksins þegar það hallaði
sér yfir kistuna til þess að sjá hinn látna
söfnuð. Hvað sá það? Sitt eigið andlit!
Þetta fólk varð þar af leiðandi að segja
við sjálft sig: "Ég er hinn látni söfhuður.
Ég sé mitt eigið andlit."
Aðventnyt 2/92
"DAUÐUR SÖFNUÐUR "
ÞAÐ XR XKKXRTAÐ ÞXSSARIRITVXL...
Nxi, það xr xkkxrt að þxssari ritvxl,
nxma hvað xinn stafiir xr bilaður.
Allir hinir 45 xru í lagi xn þxssi
xini sxm xr í ólagi brxytir öllum
txxtanum. Xrt þú xkki sammála?
Þú gætir til dæmis sagt: Xg
xr bara xinn xinstaklingur, það
gxtur vxrið nokkuð sama hvort xg
mæti í kirkjunni okkar xða xkki. Xn
þar skjátlast þxr! Söfnuðurinn þarf á
þxr að halda. Án þín xr söfnuðurinn
xkki sá sami. Allir hinir rxikna mxð
þxr. Xf þxtta kxmur fyrir hjá þxr aftur
þá minnstu þxssarar ritvxlar! Hvað
myndq gxrast xf hxqlqr tvxqr stafir
gæfii sqg og hvað þá þcqc!
Aðventnyt 2/92
6
Aðventfréttlr 2,1992