Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 4

Egyptalands. Hann greiddi för þess yfir
Jórdanfljótið og vænti ávaxta.
Ellen G. White lýsir þeirri uppskeru
sem Guð hafði vonast eftir: „Þetta fólk
átti að vitna um lyndiseinkunn Guðs í
spilltum heimi með hreinni lyndisein-
kunn og kærleiksríkri framkomu“
(Christ’s Object Lessons (Dæmisögur
Krists) bls. 286).
I hinni miklu baráttu gegn ákæru
Satans um ranglæti Guðs, átti þetta fólk
að sýna réttlæti hans og kærleika með
framkomu sinni. En Biblían sýnir það,
að ísrael brást þessari von. ísrael líktist
ávaxtalausum garði.
í Mt 21.18,19 er saga um hið visnaða
fíkjutré: „Arla morguns hélt hann aftur
til borgarinnar og kenndi hungurs. Hann
sá fíkjutré eitt við veginn, og gekk að
því, en fann þar ekkert nema blöðin
tóm. Hann segir við það? „Aldrei
framar vaxi ávöxtur á þér að eilífu.” En
ffkj utréð visnaði þegar í stað.”
Israel hafði trúna sem yfirskin, en við
nánari kynni kom það í ljós, að sannir á-
vextir voru ekki fyrir hendi. Eintóm
játning um trú án ávaxta er verra en
ekki neitt. Því sem Guð ætlaðist til, að
þeir gæfu heiminum, héldu þeir sjálfir. í
stað þess að útbreiða ríki Guðs, hindr-
uðu þeir vöxt þess með framkomu sinni.
Trúarleiðtogarnir skildu það, sem Jesús
sagði. Þeim var boðskapur hans það
skýr að „Þeir vildu taka hann höndum"
(Mt 21.46).
Þeir skildu - en skiljum við? Við
skiljum að þessi dæmisaga lýsir þeim,
sem lifðu fyrir 2000 árum og höfnuðu
honum. Á dæmisagan einnig við um
okkur, sem nú lifum?
BLESSANIR ÖÐRUM TIL HANDA
Eins og ísrael forðum, njótum við
forréttinda. Guð hefur frelsað okkur og
kallað okkur. Hann hefur veitt okkur
blessanir sínar en hvað gerum við við
þær? Hvað sjá þeir sem koma í kirkju
okkar? Sjá þeir eitthvað sem bendir á
ávexti - eða sjá þeir visið tré? Sjá þeir
kannske tré, sem er alþakið blöðum, en
ávaxtalaust?
Vera má að svo sé að sjá, sem við
séum alsett ávöxtum. Kenningar okkar
eru réttar og ræður okkar góðar. En
berum við ávexti? Okkur ber að sýna
lyndiseinkunn Guðs með lífi okkar.
Gerum við það? Sýnum við eðlisþætti
Guðs í hreinleika hugans, helguðu líf-
emi og góðvild gagnvart öðrum? Ríg-
höldum við blessunum Guðs okkur
sjálfum til handa, eða erum við þátttak-
endur í þeim?
Tökum skilning okkar á heilbrigðu
lífi sem dæmi. Hann er okkur mikill á-
vinningur. En á sama tíma sem margir
eru að öðlast skilning á gagnsemi hollr-
ar fæðu og hafna því, sem óhollt er,
hafa sumir okkar á meðal öðlast skiln-
ing á hinu „kristna frjálsræði“ og telja
að það leyfi okkur að hafna lögmálum
heilbrigðs lífs. Enginn skyldi halda, að
ég telji að hægt sé að ávinna sér hjálp-
ræði með plöntufæði. En það væri í
meiri máta hjákátlegt, ef nokkur skyldi
Guð hefur
meiri áhuga
á að við
berum ávöxt
en að við
rökrœðum
ásigkomulag
ávaxtatrésins.
telja að okkur beri að undirsrika frelsi
okkar með því að telja þau sannindi
gagnslítil, sem nú eru að verða fjölda
fólks augljós.
Og hvað er að segja um sérauðkenni
okkar? Eitt af þeim er hófsemi í klæða-
burði, svo að oft var auðvelt að sjá hver
var aðventisti. Nú er yfirleitt lögð mikil
áhersla á séreinkenni, svo að það skyti
skökku við, ef við misstum þennan arf
okkar.
Þá er það skilningur okkar á hugtök-
unum lögmál og náð. Hinn almenni
kristindómur hefur að mestu leyti misst
þennan skilning. Margir þeirra, sem
teljast vera kristnir, trúa hvorki á gildi
lögmálsins né Krists. Slíkt svokallað
„frjálsræði" er í raun réttri markleysa.
Það leiðir til andlegs stjórnleysis. Þegar
hinn trúarlegi heimur hefur glatað skiln-
ingi á gildi laga Guðs virðast sumir
okkar á meðal hafa þörf fyrir að sanna
lausn sína undan lögmálinu. Skoðun
mín er sú að við ættum síst af öllu að
missa sjónar á traustum grundvelli
hreyfingar okkar nú þegar hans er hvað
mest þörf.
AÐ SIGLA EÐA SÖKKVA
Sagt er, að því sem maður nýti sér
ekki glati maður. Ef við, sem teljum
okkur ráðsmenn sannleiksfjársjóðs
fagnaðarerindisins, berum ekki ávexti
samboðna kölluninni, þá munum við
glata þeim fjársjóði. „Þess vegna segi
ég yður: Guðs ríki verður frá yður tekið
og gefið þeirri þjóð, sem ber ávexti
þess“ (Mt 21.43).
Eg ætla mér ekki að rökræða það
hvort sá sannleikur, sem aðventistar
hafa eignast verði frá þeim tekinn eða
hvort söfnuðurinn muni standast allt til
endalokanna. Jafnvel það eitt að ræða
það mál ber vitni um skerta stefnumörk-
un. Ef umræða okkar og athygli beinist
aðallega að því hve örugg við erum sem
fólk Guðs, frekar en að því hvert hlut-
verk okkar er, þá höfum við þegar glat-
að „Guðs ríkinu”.
Hlutverk okkar er ekki að munn-
höggvast um það innbyrðis, hve traust
skip okkar er. Hlutverk okkar er að sjá
til þess að skipið sé á siglingu. Ég ótt-
ast það, að við verjum of miklum tíma í
ófrjóar rökræður. Guð hefur meiri á-
huga á að við berum ávöxt en að við
rökræðum ásigkomulag ávaxtatrésins.
Jesús fylgist með því hve fagra ávexti
fagnaðarerindið ber í lífi okkar. Og Páli
var ljóst, hverjir þeir ávextir eru: „En á-
vöxtur andans er: Kærleiki, gleði, frið-
ur, langlyndi, gæska, góðvild, trú-
mennska, hógværð og bindindi. Gegn
slíku er lögmálið ekki“ (Gal 5. 22,23).
Dæmisaga Jesú um víngarðseigand-
ann minnir á boðskap Jesaja: „Ég vil
kveða kvæði um ástvin minn, ástar-
kvæði um víngarð hans. Ástvinur minn
átti víngarð á frjósamri hæð. Hann stakk
upp garðinn og tíndi grjótið úr honum,
hann gróðursetti gæðavínvið í honum,
reisti turn í honum miðjum og hjó þar
einnig út vínlagarþró, og hann vonaði
að garðurinn mundi bera vínber, en
hann bar muðlinga.
Dæmið nú, þér Jerúsalembúar og
Júdamenn, milli mín og víngarðs míns!
Hvað varð meira að gjört við víngarð
minn en ég hafði gjört við hann? Hví
4
Aðventfréttir 4.1992