Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 6

SUNNUDAGUR
Að meta gildi
hins smáa
Dœmisagan um mustarðskornið
Eftir John M. Fowler
Ritningarvers: Mt 13.31,32
Jesús kom og boðaði komu Guðs
ríkis á þeim tíma, er Gyðingar yf-
irleitt væntu þess, að rómverska
okinu yrði af þeim létt og Messí-
asar ríkið kæmi. A þessum tíma yfir-
gáfu lærisveinar Krists atvinnu sína og
fylgdu Jesú, í þeirri von að hann myndi
stofna ríkið. Þetta var tímabil er al-
menningur í Palestínu varð vitni að
kraftaverkum mannsins frá Nasaret, og
velti því fyrir sér hvort hann myndi
stofna ríkið. Eftirvæntingin var rík með-
al fólks í Júdeu og Galíleu um breyting-
ar á högum þeirra, um lausn undan á-
nauð, um stofnun ríkisins.
í þetta andlega andrúmsloft eftir-
væntingar kom Jesús og boðaði Guðs
ríkið - eðli þess og tilgang, fólk þess,
dýrð þess og uppfyllingu. í mótsetningu
við eftirvæntingar um völd, glæsileika
og metorð líkti Jesús ríki Guðs við
mustarðskom.
Dæmisagan er skráð hjá Matteusi,
Markúsi og Lúkasi. Lítum á frásögnina
hjá Matteusi: „Líkt er himnaríki must-
arðskorni, sem maður tók og sáði í akur
sinn. Smæst er það allra sáðkorna, en
nær það vex, er það öllum jurtum meira,
það verður tré, og fuglar himins koma
og hreiðra um sig í greinum þess“ (Mt
13. 31,32).
Hvað reyndi Jesús að kenna með
dæmisögu þessari? Höfum engar á-
hyggjur af smávægilegri gagnrýni sem
efahyggjumenn stundum beina að þess-
ari dæmisögu. Mustarðskorn er ekki
smæsta fræið. Mustarðsjurtin er heldur
ekki tré og fuglar himins hreiðra ekki
um sig í greinum hennar. Jesús er hér
ekki að kenna grasafræði, náttúrufræði
eða umhverfisfræði. Drottinn okkar er
hér með einfaldri samlíkingu að gera
okkur kleift að skilja mikilvægt sann-
leiksatriði varðandi konungsríki sitt.
Dæmisagan fjallar um tvær andstæð-
ur, en andstæður notaði Jesús oft í
fræðslu sinni: Hinir fátæku erfa Guðs
ríkið (Mt5.3), hlutskipti þjónsins er
leiðin til frama (Mk 10.42-44),
sjálfsneitun er leiðin til sannrar upp-
hefðar (Lk 9.23,24), og sá minnsti er
hinn mesti (Jh 12.24). í hinu smáa
mustarðskomi er merkilegt líf sem er
máttugt og gagnlegt.
Þessi dæmisaga bendir á þrjá mikil-
væga eiginleika Guðs ríkis: Öryggi
þess, vöxt þess og útbreiðslu.
ÓHAGGANLEIKI RÍKIS GUÐS
Jesús fullvissar okkur um óhaggan-
leik Guðs rfkisins. Margir hafa stofnað
ríki. Ríki Alexanders mikla náði frá
Jóníu til Indusfljótsins og eftir þessa
landvinninga grét hann, því að ekki
voru til fleiri landsvæði til undirokunar.
Cesar fór um víða veröld, byggði borgir
og vegi í nafni þess heims, sem taldi sig
vera siðmenntaðan. Háleit kerfi trúar-
bragða og heimspeki byggðu glæsi-
byggingar í austri og vestri og töldu sig
hafa lausn allra mannlegra vandamála.
Tækniundur okkar tíma hefur skapað
ofurmenni sem bæði afneitar tilveru
Guðs og telur að mannlegir möguleikar
jafnist á við hið guðdómlega. En and-
spænis öllu slíku stendur Guðs ríkið ör-
uggt og traust eins og mustarðskomið.
I fyrsta lagi byggist öryggi Guðs rík-
is á því, að í lrkingu við mustarðskorn-
ið hefur það lífið í sjálfu sér. Guðs ríkið
er lífsmeginregla. Hjá Mt 12.28 fáum
við hugmynd um þetta atriði: „Ef ég
rek illu andana út með Guðs anda, þá er
Guðs ríki þegar yfir yður komið”
Innrás Jesú í þessa heimssögu hefur
kveðið upp dauðadóm yfir hinum illa.
Þaðan sem Jesús er verður Satan að
flýja og dauðinn með honum. Lífið rfk-
ir og er endurleyst af náð Guðs. Það var
sú náð, sem skóp heiminn og sem náði
til hins fallna Adams og gaf loforð um
endursköpun. Það var náðin, sem fyrir
mátt krossins lofaði mannkyninu nýj-
um himni og nýrri jörð - og gaf okkur
fyrirheit um að við „yrðum í voninni
erfingjar eilífs lífs“ (Tt 3.7).
KRAFTUR HIÐ INNRA
I öðru lagi, eins og öryggi frækorns-
ins byggist á meginreglu lífsins, hefur
Guðs ríkið sinn innri kynngikraft -
„Það er kraftur Guðs til hjálpræðis
hverjum þeim sem trúir“ (Róm 1.16 ).
Þannig er Guðs ríkið ekki háð ytri
mætti. „Menntun, siðfágun, viljastyrkur,
mannleg viðleitni eru góðir eiginleikar
svo langt sem þeir ná, en hér megnar
slíkt ekkert. Það getur komið til leiðar
ytri háttvísi, en það megnar ekki að
breyta innrætinu og fær ekki hreinsað
uppsprettur lífsins. Til þarf að koma
kraftur að innan, nýtt líf að ofan, áður
en maðurinn getur horfið frá synd til
heilagleika. Þessi kraftur er Kristur.
Náð hans ein fær lífgað hina dauðu eig-
inleika sálarinnar og laðar hana að Guði
og heilagleikanum" (Vegurinn til
Krists, bls. 23 24).
Lítum aftur á mustarðskornið. Það
var minnst allra þeirra frækorna sem
lögð voru á akurinn. En í því er full-
vissa um líf, og það vex og verður að
plöntu, sem er ótrúlega miklu stærri en
frækomið sjálft.
Þessi boðskapur uppörvar og hug-
hreystir okkur. I huga lærisveinanna -
þessa ómenntaða, óstyrka, hrösunar-
gjama, sundurleita og efagjama hóps -
hlýtur sú hugsun oft að hafa komið upp
hvort það borgaði sig að fylgja Kristi.
Þeir höfðu horfið frá fiskveiðunum, frá
tollbúðinni, gefið upp á bátinn leið
6
Aðventfréttir 4.1992