Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 11

boða, og enn eru boðberar sendir út en í
þetta sinn út fyrir mörk borgarinnar
(sem var brennd). Þeim er boðið að fara
út á vegamót og bjóða hverjum þeim
sem þeir fyndu. Hér er átt við heiðingja
sem einnig voru þegnar ríkisins (P 14.
15-17), sem lítil eða engin kynni höfðu
haft af boðskap Jesú. í þetta sinn er för-
in árangursnk. Margir taka á móti boð-
inu á jákvæðan hátt (Mt 22.10). Boð
konungsins er það sem kristnir menn
þekkja sem hina miklu trúboðsskipun
Krists: „Farið því og gjörið allar þjóðir
að lærisveinum, skírið þá í nafni föður-
ins, sonarins og heilags anda“ (Mt 28.
19). Á frummálinu má skilja þetta boð
þannig, að boðberunum beri að fara aft-
ur og aftur, þar til húsið er fullt (9.
vers). I þessum fáu orðum fæst Jesús
við allt tímabil kristinnar kirkju. Veislu-
salurinn, fullur gesta, táknar hinn
kristna söfnuð, samfélag trúaðra. Boð
konungsins er að boða kristna trú þar til
náðartímabilið er á enda.
HINN ENDANLEGI DÓMUR
En óheillavænlegur tónn hljómar
samfara árangursríku boðunarstarfi
þjónanna: Þeir „söfnuðu öllum, sem
þeir fundu, vondum og góðum, svo að
brúðkaupssalurinn varð alskipaður gest-
um“ (Mt 22.10).
Þetta er þriðja dæmisagan (sam-
kvæmt Matteusi) þar sem Jesús tekur
fram að hinn stríðandi söfnuður Krists
er blandaður góðum jafnt sem vondum,
einlægum fylgjendum og fölskum. Sú
staða kallar á greiningu að lokum: 111-
gresið verður að skilja frá hveitinu (Mt
13. 41,42), hina ónýtu fiska úr aflanum
sem fékkst í netið (vers 47-50) og þá
sem eru klæddir óviðeigandi klæðum í
veislunni verður að útiloka (Mt 22.10 -
13). Söfnuðurinn laðar að sér og innifel-
ur bæði vonda sem góða.
Nú gerist eitthvað óvænt í táknsög-
unni. Svo er að sjá, sem hinir mörgu
gestir hafi komið sér fyrir og bíði eftir
því, að konungurinn komi inn og borð-
haldið hefjist. „Konungurinn gekk þá
inn að sjá gestina”, lesum við, og hér er
átt við nána athugun á þeim sem þáðu
boð hans. Jesús er hér á táknrænan hátt
að fjalla um lokadóminn, sönnun þess
liggur í aðferðinni sem notuð er til að
vísa þeim út sem er óviðeigandi klædd-
ur (bundinn á höndum og fótum). Þetta
sannast einnig í orðunum „ysta myrkur“
og „grátur og gnístran tanna“ (13.vers).
Bæði orðasambönd finnast annars stað-
ar í Biblíunni í sambandi við hinn end-
anlega dóm yfir óguðlegum (sbr. Mt
8.11,12; 13.39-42, 47-50; 24. 50,51; 25.
29,30).
VIÐEIGANDI KLÆÐI
Athyglin færist nú frá viðbrögðunum
við boðunum til undirbúningsins fyrir
veisluna. Jesús skýrir ekki hugtakið
„brúðkaupsklæði". Skýringuna er án efa
að finna í orði sem notað er þegar því er
lýst að konungurinn uppgötvaði mann
klæddan á óviðeigandi hátt. Orðrétt
stendur í Mt 22.11: „leit þar mann, sem
ekki hafði klœðst brúðkaupsklæðum“.
„ Farið því og
gjörið allar
þjóðir að
lœrisveinum,
skírið þá í
nafni föðurins,
sonarins og
heilags anda “
Sú hugmynd á rætur sínar að rekja til
Gamla testamentisins að lýsa lyndisein-
kunn með því að vitna í klæðnað, við-
eigandi eða óviðeigandi: „Þá tók engill-
inn til máls og mælti: „Færið hann
(Jósúa æðstaprest, fulltrúa Gyðinga eftir
herleiðinguna) úr hinum óhreinu klæð-
um!“ Síðan sagði hann við hann: „Sjá,
ég hefi burt numið misgjörð þína frá þér
og læt nú færa þig í skrúðklæði““ (Sk
3.4). Á sama hátt lýsir Jesaja fögnuði
Síonar: „Hann hefir klætt mig klæðum
hjálpræðisins, hann hefur sveipað mig
skikkju réttlætisins" (Jes 61. 10).
Páll postuli notar þetta sama hugtak á
eftirfarandi hátt: „Allir þér, sem eruð
skírðir til samfélags við Krist, þér hafið
íklæðst Kristi“ (G1 3.27). Að vera í-
klæddur Kristi þýðir það, að samfélag
einstaklingsins við Krist sé svo náið, að
Kristur stjómar hugsunum hans og tali.
Sá sem ber þessi klæði hefur meðtekið
réttlæti Krists sem gjöf sem er tilreikn-
uð honum (lKor 1. 30). Samkvæmt orð-
um engilsins sem skipti búningi Jósúa
útheimtir þátttakan í brúðkaupsveislu
konungsins tvenns konar undirbúning:
Að afklæðast hinum gamla manni (eðli
hans og gjörðum), og íklæðast hinum
nýja manni (Ef 4.22-24, Rm 13.13,14,
Kól 3.5-11).
Þegar syndarinn kemur til Guðs, játar
syndir sínar og veitir Kristi viðtöku í trú
sem frelsara sínum og Drottni hlýtur
hann fyrirgefningu og verður klæddur
Kristi - réttlæti hans. Og í þessum
„klæðum”, þessu einingartákni, heldur
hann áfram að umbreytast fyrir náð.
Og hvatning Páls er á þessa leið: „í-
klæðist því eins og Guðs útvaldir,
heilagir og elskaðir, hjartans meðaumk-
un, góðvild, auðmýkt, hógværð og lang-
lyndi. Umberið hver annan og fyrirgefið
hver öðrum, ef einhver hefur sök á
hendur öðrum. Eins og Drottinn hefur
fyrirgefið yður, svo skuluð þér og gjöra.
En klæðist yfir allt þetta elskunni, sem
er band algjörleikans“ (Kól 3.12-14,
sbr. Opb 19.8).
Brúðkaupsveislan stendur enn til
boða. Gestirnir eru samankomnir og
hlýða á hið eilífa fagnaðarerindi (Op 14.
6). Samkvæmt orði Guðs lifum við á
þeim tíma, þegar konungurinn athugar
gestina sem skráðir eru í „gestabók"
lífsins (Dn 7. 9, Op 14. 6,7). Hefur þú
veitt boði hans viðtöku? Hann óskar
sérstaklega eftir nærveru þinni. Ert þú í
veislusalnum og í viðeigandi búningi?
Lokaorð Jesú eru þessi: „Margir eru
kallaðir, en fáir útvaldir“ (Mt 22.14).
SPURNINGAR TIL UMRÆÐU:
1. Hvar komum við inn í söguna um
brúðkaupsveisluna?
2. Hvernig búum við okkur fyrir
veisluna?
3. Hvað finnst þér um það að skoðun
konungsins á gestunum sé, borin saman
við hinn endanlega dóm?
Mynd: Frank B. Hol-
brook er nú á eftir-
launum en starfaði
áður við Biblíurann-
** samtakanna.
Aðventfréttir 4.1992
11