Aðventfréttir - 01.04.1992, Blaðsíða 24

Bara fyrir krakka
FIMMTUDAGUR
ILLGRESIÐ í
AKRINUM
Ritnigarvers: Mt 13.24-30
Eitt sinn sagði Jesú sögu um hveiti
og illgresi. Hann sagði, að himnaríki
líktist manni, sem sáði hveiti í akur
sinn. En um nóttina, þegar hann svaf,
kom óvinur hans og dreifði illgresisfræi
yfir allan akurinn, og að því búnu hvarf
hann burt. Margar vikur liðu án þess að
nokkur vissi um það, sem hann hafði
gert. Bæði hveitið og illgresið kom upp,
og allar litlu plönturnar litu eins út. En
þegar tíminn leið, fóru hveitiplönturnar
að mynda höfuð með mörgum
hveitikornum, en illgresisplönturnar
voru öðruvísi, og smámsaman kom það
í ljós, að það var illgresi í hveitiakrin-
um.
Þjónarnir fóru til húsbónda síns og
spurðu hann, hvort hann hefði ekki sáð
góðu sæði í akurinn. „Já”, svaraði hann,
„en þetta hefur einhver gert sem er ó-
vinur okkar“. Og þjónamir spurðu hann,
hvort þeir ættu ekki að fara
og tína illgresið. „Nei“ sagði hann.
„Með því að tína illgresið, gætuð þið
slitið upp hveitið um leið. Látið hvort
tveggja vaxa saman þangað til við sker-
um upp. Þá mun ég segja við vinnu-
mennina: Safnið fyrst illgresinu og
bindið í bundin til að brenna því, en
hirðið hveitið í hlöðu mína.“
Bóndinn táknar auðvitað Guð. Hveit-
ið táknar allt góða fólkið og illgresið
táknar vonda fólkið, sem lítur út eins og
það væri gott. Þegar tíminn líður, mun
það koma í ljós, hvemig það er í raun
og vem.
Við vildum auðvitað öll vera þeir,
sem hveitið táknar, en ef við finnum,
að við líkjumst ekki Jesú, óttumst við
kannski að við séum meðal þeirra, sem
illgresið táknaði, og við vitum að ill-
gresi getur ekki breyst og orðið hveiti.
En Jesús getur breytt okkur, svo að
við verðum eins og þeir, sem
hveitikornið táknar. Það er kraftaverk
Guðs, sem er kallað endurfæðing. Það
var maður, sem spurði Jesú, hvernig
þessi breyting gæti orðið, og Jesús
reyndi ekki að útskýra það. En hann
sagði: „Vindurinn blæs og þú heyrir
þytinn í honum, en þú veist ekki hvaðan
hann kemur eða hvert hann fer.“ Og
þannig er það. Við sjáum ekki vindinn
en við finnum hann, þegar hann blæs á
okkur, og þegar hann er sterkur, sjáum
við áhrif hans. Svona er það, sem Andi
Guðs gerir í lífi okkar - við sjáum hann
ekki, en við sjáum það, sem hann gerir,
þegar hann vekur löngun manna til að
gera það, sem er gott og gefur þeim
kraft til að gera það.
Breytingin kemur í ljós í smáu og í
stóru og óvænt. Einhver hafði
gert eitthvað á hluta Nonna,
og allir væntu þess, að hann
myndi ausa úr sér mörgum
ljótum orðum, en svar hans
var þetta: „Ég veit, að þú ætl-
aðir ekki að gera þetta, við
skulum gleyma því.“ Þegar
mamma kom heim, átti hún von á
því, að Anný og Kristín væru að rífast
um það, hvor þeirra ætti að sjá um upp-
þvottinn. En viti menn - uppþvottinum
var lokið, og allt var í röð og reglu.
Hvað hafði gerst? Hin mikla breyting,
sem Jesús getur komið til leiðar. Slíka
breytingu getur þú reynt. Þetta er það
kraftaverk, sem Jesús getur gert. Hvers
vegna ekki að biðja hann um að fram-
kvæma það í lífi okkar og segja við
hann: Góði Jesús, ég vil ekki vera ill-
gresi. Mig langar að líkjast þér. Vilt þú
breyta mér?
FÖSTUDAGUR
VONSVIKNAR
STÚLKUR
Ritningarvers.Mt 25.1-13
Það er eitthvað sérstakt í sambandi
við brúðkaup. Það er sennilega þess
vegna, að Jesús nefndi það oft, þegar
hann talaði um Guðs ríki. Vinsælust af
þessum sögum er sennilega sagan um
stúlkurnar, sem sofnuðu, þegar þær
voru að bíða eftir því, að brúðguminn
kæmi.
Þessum tíu stúlkum hafði verið boðið
í brúðkaupsveisluna. Þær fóru í falleg-
ustu fötin sín og greiddu hárið sem best
þær gátu. Svo söfnuðust þær við hús
brúðarinnar og biðu eftir því að brúð-
guminn kæmi. Hann ætlaði að koma og
svo fara með brúðina heim í sitt hús.
Allir nánustu vinir hans myndu fylgja
þeim og lýsa veginn upp með lömpum
sínum. Allar stúlkurnar höfðu lampa
með sér. Það kom síðar í ljós, að sumar
þeirra voru svo skynsamar, að þær
höfðu tekið lítil olíuflát með sér, en aðr-
ar þeirra höfðu enga olíu nema þú, sem
var í lömpunum.
Allar höfðu þær reiknað með því, að
brúðguminn kæmi fljótlega, en það
gerði hann ekki. Þeim fannst biðtíminn
langur, þær urðu syfjaðar og sofnuðu,
og það logaði á lömpum þeirra á meðan.
Þær vöknuðu við það, að einhver hróp-
aði: „Brúðguminn er að koma, farið og
mætið honum.“
Stúlkumar vöknuðu og tóku til lampa
sína. Ljósið á lömpum þeirra flökti, og
það var auðséð, að olían á þeim var að
verða búin. Hinar skynsömu höfðu nóga
olíu til að fylla lampa sína, en hinar
voru í vanda staddar. Hvemig gátu þær
verið ljóslausar í brúðargöngunni?
„Gefíð okkur af olíunni ykkar, það er að
slokkna á lömpunum okkar“, sögðu þær
við hinar skynsömu.
„Okkur þykir það mjög leitt“, sögðu
þær, „en það er ekki nóg handa okkur
öllum. Farið heldur til kaupmannanna,
24
Aðventfréttir 4.1992