Aðventfréttir - 01.03.1999, Blaðsíða 11

SAGA AF TIUND
I síðasta Aðventfréttablaði var beðið um frásagnir í sam-
bandi við tíundargreiðslur. Hér kemur ein slík.
Sennilega borgum við öll tíundina okkar með gleði og án
nokkurrar eftirsjár. Við hverja útborgun tökum við, eins og það
sé sjálfsagður hlutur, tíundina frá til að skila henni til starfs
Guðs.
Stundum getur þó komið fyrir að við í ógáti bregðum út frá
þessari reglu eins og kom fyrir mig fyrir löngu.
Eg var farin að missa heilsuna og gat ekki unnið eins mik-
ið og áður. Læknirinn hafði lagt inn beiðni um örorkustyrk fyr-
ir mig, en það tók langan tíma að ganga í gegn. Loks kom
fyrsta greiðslan og þar sem mér var veittur örorkustyrkur fleiri
mánuði aftur í tímann var upphæðin allhá. Mér næstum brá
þegar ég sá hversu mikið það var! Og hvað var þá fyrsta hugs-
un mín? Að nú gæti ég loks gefið barnabömum mínum góðar
gjafir! Um árabil hafði ég gefið þeim vettlinga eða sokka,
prjónað úr gamafgöngum eða öðru því um líku, eða stundum
jafnvel ekki neitt. Nú átti að bæta úr því!
Mér var náttúrulega ljóst að slíka upphæð fékk ég bara
þetta eina sinni, svo það varð að vera eitthvað reglulega gott
sem þau gátu haft gleði af lengi. Allar fjórar stelpurnar mínar
vom giftar og áttu eiginmenn og börn og bjuggu í einbýlishús-
um með lóð. Ég hringdi í verslun með barnaleiktæki og fann
út að ég átti einmitt nóg fyrir fjögur rólusett, á sterkri járngrind
með tveimur rólum í keðjum, fyrir hvert heimili. Ég borgaði
rólumar og þær voru sendar af stað og allsstaðar voru þær mót-
teknar með gleði. Þá fyrst kom það yfir mig eins og þruma úr
heiðskíru lofti! Ég gleymdi að borga tíund af peningunum!!
Jafn glöð og ég hafði verið rétt áður, jafn eyðilögð var ég á þess-
ari stundu. Hvaðan átti ég nú að fá pening til að borga tíund-
ina? Jafnvel 1/10 af þessari upphæð var gífurlega mikið fyrir
mig, ég sá enga leið út úr þessum vanda. Meðan ég sat grátandi
og hugsaði málið vann Drottinn kærleiksverk fyrir mig og gaf
mér aftur gleði mína. Síminn hringdi, það var leiktækjaversl-
unin. Maðurinn sagði: „Við héldum fyrst að þetta væri fyrir-
tæki vegna fjöldans á rólum sem þú keyptir, en svo er ekki, er
það?“ „Nei,“ sagði ég, „þetta var handa bamabörnunum mín-
um.“ „Við erum vanir að gefa einkaaðilum 10% afslátt, svo við
sendum þér þá upphæð aftur.“ Þetta þýddi að ég fékk ná-
kvæmlega það sem mig vantaði!
Svona er Drottinn. Dýrð og lof og þökk sé honum um alla
eilífð. Sigríður Nfebdóttir.
STOPPAÐU TIL AÐ
LIFA í ALVÖRU
Eftir Clara Gober
„Ég veit alveg hvað þú ættir að segja
þeim.“ Ég var hissa á að fá þetta ákveð-
na svar frá konunni, sem sat við hliðina
á mér í strætó. Ég hafði sagt henni að ég
væri að skrifa blaðagrein og spurði hvort
hún hefði góða hugmynd. Ég átti ekki
von á þessu faglega svari. Hún var eins
og ræðumaður frammi fyrir stórum hópi
áheyrenda. Ég hlustaði agndofa.
„Segðu þeim að taka því rólega.
Hvort sem þær eru einhleypar eða giftar,
hvort sem þær eiga böm eða ekki, hvort
sem þær eru of uppteknar eða of stress-
aðar.“ Hún lygndi aftur augunum. „Ég
hef verið í spomm allra þessara kvenna."
Hún dró andann djúpt. „Hér áður
fyrr kvörtuðum við yfir því að hafa ekki
jafnrétti við karlmenn. Þetta átti rétt á
sér. Við höfum í flestum tilfellum sömu
tækifæri og karlmenn, en við höfum
borgað fyrir það. 1 stað þess að leggja frá
okkur byrðamar höfum við myndað rúm
fyrir enn meiri byrðar til að bera og við
reynum alltaf að afkasta meiru og meiru.
„í dag þurfa fjölskyldur tvenn laun til
að komast af. Konan vill samt halda
áfram að vera móðir og reynir því að
koma meiru í verk. Hún er eiginkona,
móðir sem vinnur úti og annast líka
heimilisstörfin. Hún er mjög þreytt."
Sessunautur minn kinkar kolli til að
leggja áherslu á það sem hún er að segja.
„Hún deyr hægt, en þetta er dauði sem
enginn tekur eftir. Enginn veitir því eft-
irtekt þar til hún getur ekki meira.
Henni er þá ráðlagt að taka sér frídag og
hvíla sig. En hún þarfnast svo miklu
meira en dagshvíldar. Það er hvíld, sem
er löngu tímabær. Einn dagur mundi
bara freista líkamans, sálarinnar og hug-
ans, það væri eins og illa sagður brand-
ari. Þess vegna heldur hún áfram að
vinna, að elska og að sinna öðrum.
„Það er dásamlegt að vera kona, en
það er bölvun að vera kona, sem hefur of
margar byrðar og of mikla streitu." Hún
stoppaði til að finna til nærveru minnar.
„Ég held að þú getir séð að þetta málefni
er mér mjög hugleikið.
I raun og veru þýðir ekki að segja
þeim að taka lífinu rólega. Konur vita
ekki hvað það þýðir. Þú verður að segja
þeim að hætta!
„Segðu einhleypu konunum að
hætta að bíða eftir því að rétti maðurinn
birtist í lífi þeirra. Segðu þeim að hætta
að miða allt við það að atvinnan verði
komin á rétta hillu. Segðu einstæðum
mæðrum að hætta að reyna að vera allt
fyrir bömin sín og að fá fjölskyldu og
vini til að hjálpa sér í móðurhlutverk-
inu. Segðu eiginkonunni að hætta að
taka á sig alla ábyrgð. Segðu henni að
uppörva eiginmann sinn til að vinna
með henni eða að leyfa sér að láta hús-
verkin vera óunnin. Segðu konunni sem
getur ekki átt böm að staldra við og líta
í kringum sig eftir barni, til að elska.“
Hún talar nú hraðar og með meiri
áherslu. „Segðu konunni sem á uppkom-
in börn að þau þarfnast hennar, ekki til
að tala heldur til að hlusta. Segðu full-
orðnum konum að hætta að lifa í fortíð-
inni og horfa á framtíð ungra kvenna
sem þarfnast handleiðslu þeirra. Það er
ennþá þörf og tilgangur fyrir þær.“
„Segðu þeim öllum að stoppa til að
sinna eigin sálarlífi. Konan þarf að hafa
stóra sál. Segðu þeim að stoppa til að lifa
í alvöru. Þetta krefst ekki þess að húsið
sé hreint eða maturinn fullkominn.
Þetta þarf ekki einu sinni að taka langan
tíma. Það krefst bara þessarar líðandi
stundar- að henni sé vel varið.“
„Á mínum aldri,“ spyr ég „hvers
vegna var mér ekki sagt þetta þegar ég
var yngri?“ Hún stoppaði og dró andann
djúpt. „Þetta vil ég að þú segir þeim“.
Unnur Halldórsdóttir þýddi lausleg úr
„Women of Spirit" mars/apríl 1998
AðventFréttir
11