Aðventfréttir - 01.04.1999, Blaðsíða 13

eftir.“ Þessi staðhæfing sýnir að við
beinum sjónum okkar um of að okkur
sjálfum og eigin tilfinningum. Okkar
tæknivæddi heimur hefur komið þeirri
hugmyndafræði að hjá okkur, að upp-
fylling væntinga okkar fáist með því
einu að ýta á hnapp. Neyslusamfélagið
hefur stríðalið með okkur þær vænting-
ar að fram sett mál eigi að kitla eyrun.
Við viljum finna til vellíðunar í kirkju,
hlaða okkar andlega batterí, og eftir
kirkju er fátt betra en að halda heim tví-
elfd og andlega nærð.
Þessar væntingar eiga sér sín rök og
endurspegla jafnvel stundum raunveru-
lega þörf hjá okkur. En þær ættu ekki að
yfirskyggja frumþörf kristilegs samfélags
sem er að „sælla er að gefa en þiggja" (P
20.35; Mt 10.8). Við ættum að einsetja
okkur að „koma með“ eitthvað í fjöl-
skyldusamfélagið: þakklæti og lofgjörð
Guði til dýrðar, hversu við sannreyndum
og upplifðum elsku hans og umhyggju í
liðinni viku og hversu Heilagur andi
mótar líf okkar og bætir á hverjum degi.
5 Að hlýða á orð Guðs er
tilbeiðsla.
Páll skrifar: „Svo kemur þá trúin af
boðuninni, en boðunin byggist á orði
Krists" (Rm 10.17).
Marteinn Lúter hreifst svo af orðum
Páls að hann umorðaði textann: „Svo
kemur þá trúin af prédikuninni, en pré-
dikunin byggist á orði Krists."
Orð Guðs mætir harðri samkeppni
nú í dag. Jaques Ellul fjallar um þetta í
einni af vel þekktum bókum sínum og
kallar þessa þróun „auðmýkingu orðs
Guðs“. Víða í kirkjum er ræðustóllinn
vel til hliðar við þungamiðju kirkjunnar,
jafnvel svo að hann er illa sýnilegur.
Hvers vegna? Það er greinilegt að pré-
dikunin gegnir ekki lykilhlutverki í
guðsþjónustunni. Aðrar athafnir fara
fram á aðalsviðinu.
1 flestum þeim kirkjum okkar, sem ég
hef heimsótt hagar þessu ekki svo til.
Þar er ræðustóllinn fyrir rniðju. Með því
er lögð áhersla á vægi hins talaða orðs í
þjónustunni. En táknin ein og sér nægja
ekki. Ritningin verður að fá að skipa
þann sérstaka sess sem hún gerir tilkall
til meðal okkar sem það tæki sem fær
meiru áorkað en nokkurt tónverk eða
leikrit - að umbreyta okkur og gera okk-
ur hæfari en áður að meðtaka ríkidæmi
Krists sem er í nánd. Ritningin og hún
ein ætti að skipa þungamiðju í tilbeiðslu
okkar.
6 Tilbeiðslan styrkir inn-
byrðis tengsl.
Kirkjan er eitt af stærri kraftaverkum
Guðs hér á jörðu, og það er á þessum
vettvangi að hún tekur mjög til fjöl-
skyldunnar. Þar er að finna einstaklinga
af öllum stærðum og gerðum, af öllum
aldri frá gjörólíkum bakgrunni. Það er
fyrir tilverknað nýs lífs í Kristi að þessir
einstaklingar, sem annars hefðu ekki
kosið svo, velja að eiga náin samskipti í
samfélagi kirkjunnar. Þeir sem áður
voru ókunnugir hverjir öðrum líta á sig
sem bræður og systur í Jesú Kristi. Þetta
er lifandi kraftaverk. Og í hvert sinn
sem komið er saman er þetta kraftaverk
endurvakið og staðfest.
Það skýtur því nokkuð skökku við,
þegar málin eru skoðuð í þessu ljósi, að
nokkur skuli getað hugsað sér að sundra
kirkjunni á grundvelli kynslóðabils eða
stríðandi hagsmuna. Stundum heyrist:
Ef þeir eldri geta ekki sætt sig við til-
beiðslusiði yngri kynslóðarinnar er þeim
best að flytja sig um set þangað sem
þeim er gert til hæfis. Þó er hvergi að
finna í Gamla eða Nýja testamentinu
nokkuð það sem styður að dregið sé þan-
nig í dilka. Á þeim tímum komu menn
saman án tillits til aldurs eða tilbeiðslu-
forms. Við erum hér vitni að breyting-
um í takt við neytendavætt samfélag.
Þetta er miður. Hinir ungu og öldnu
þarfnast gagnkvæmra samskipta á veg-
ferð þeirra til himins. Sagði Kristur ekki
að einhugur fylgjenda hans yrði vitnis-
burður þeirra til umheimsins að hann sé
sá sem Guð sendi (Jh 17.20-23)?
Þessi þáttur einn og sér kennir okk-
ur, að við ættum að meðtaka af fúsleik
það verkefni og þá áskorun að finna
sameiginlegan flöt á tilbeiðslugerð okk-
ar.
7 Tilbeiðslan er forsmekkur
himinsins.
Sú mynd sem dregin er upp í 4- og 5.
kafla Opinberunarbókarinnar hefur
ætíð hrifið mig. Mikilleiki og magn-
þrungin tign þessa sjónarsviðs tilbeiðslu
á himni kallar ósjálfrátt fram djúpa,
óskipta lotningu. Lofgjörðin stígur í há-
punkt tvisvar sinnum: I fyrra skiptið
þegar öldungamir varpa kórónum sínum
niður fyrir hásætinu og segja: „Verður
ert þú, Drottinn vor og Guð, að fá dýrð-
ina og heiðurinn og máttinn, því að þú
hefur skapað alla hluti, og fyrir þinn
vilja urðu þeir til og voru skapaðir“
(Opb 4-11). Hér er skaparinn mið-
punktur tilbeiðslunnar.
Síðari hápunkti er náð þegar öldung-
arnir og verurnar fjórar falla frammi fyr-
ir lambinu og syngja: „Verður ert þú að
taka við bókinni og ljúka upp innsiglum
hennar, því að þér var slátrað og þú
keyptir menn Guði til handa með blóði
þínu af sérhverri kynkvísl, tungu, lýð og
þjóð. Og þú gjörðir þá, Guði vorum til
handa, að konungsríki og prestum. Og
þeir munu ríkja á jörðunni" (Opb 5.9-
10). Síðan fagna tíu þúsundir tíu þús-
unda og þúsundir þúsunda engla: „Mak-
legt er lambið hið slátraða að fá máttinn
og ríkdóminn, visku og kraft, heiður og
dýrð og lofgjörð" (12. vers). Hér er end-
urlausnarinn miðpunktur tilbeiðslunnar.
Höfum þessa tvo hápunkta í huga er
við tilbiðjum hér: Guð og Jesús Kristur,
skapari okkar og endurlausnari, sitja í
hásæti himnanna, og við erum þeirra
forréttinda aðnjótandi að fá að nálgast
þá er við göngum til tilbeiðslu. Hvar
annars staðar en í sameiginlegri til-
beiðslu gefst betra tækifæri að upplifa
þann dag sem lýst er í næsta versi: „Og
allt skapað, sem er á himni og jörðu og
undir jörðunni og á hafinu, allt sem í
þeim er heyrði ég segja: ,Honum, sem í
hásætinu situr, og lambinu, sé lofgjörðin
og heiðurinn, dýrðin og krafturinn um
aldir alda’ „(13. vers).
Loforðið stendur að við munum á
komandi tíma gegna mikilvægu hlut-
verki í þessari tilbeiðsluathöfn. Rétt
sem Jóhannes sér öldungana og verurnar
fjórar í síðasta sinn í sýninni, gengur til-
kynningin fram að komið sé að brúð-
kaupsveislu lambins (Opb 19.7-9). Guð
hefur að lokum boðið brúði sinni til
veislunnar, er hann hefur unnið endan-
legan sigur og stofnsetur ríki sitt sem
aldrei mun á grunn ganga. Brúðurin
hefur undirbúið sig á tvo vegu fyrir þessa
stærstu stund: Hún hefur skrýðst skín-
andi og hreinu líni, þ.e. réttlæti Krists,
og hún hefur vitnað fyrir tilurð anda
spádómsgáfunnar, að hún hafi í reynd
verið að búa sig undir brúðkaup lambs-
ins (10. vers).
Sönn tilbeiðsla mun ekki leitast við
að skapa himnaríki á jörðu líkt og af-
sprengi búddismans reynir, svo sem
nefnt var hér áður, eða aðrar kirkjur
kristninnar. Sönn tilbeiðsla leitast hins
vegar við að búa sérhvern mann undir
þá stærstu stund allra tíma - er við til-
biðjum við hásæti Guðs.
Til íhugunar:
1 Hvernig getur kirkjan mín gert Guð
að þungamiðju tilbeiðslunnar? Hvað
getum við gert til að hrinda því í
framkvæmd ?
2 Mikið er rætt um mismunandi til-
beiðsluform þessa dagana. Hvernig
getum við komið í veg fyrir að mál
sem þetta dragi athygli okkar frá
kjama málsins eða sundri kirkjunni?
3 Hvert ofangreindra sjö atriða höfðar
sterkast til þín? Og hvað heillar þig
mest varðandi þá tilbeiðslu sem bíð-
ur okkar á himni?
Winfried Vogel veitir for-
stöðu Bogenhofenskólan-
um i Austurríki.
AðventFréttir
13