Aðventfréttir - 01.04.1999, Blaðsíða 22

Mánudagur
Fjölskylda
Guðs stendur
saman.
Minnisvers: „I honum verðið þér líka
bústaður handa Guði fyrir anda hans" (Ef.
2.22).
Einn, tveir, þrír, fjórir...
fjörutíuogsjö, fjörutíuog'
átta... níutíuogníu, eitt-
hundrað!" Jennifer, Jon-
delle, mamma, pabbi og
ég vorum saman að telja
í leik sem heitir „Sardína" en Elna (vin-
kona) faldi sig. Þegar við komumst upp
í hundrað hrópuðum við öll „við erum
að koma!“ Nú hófst leitin.
Ef þú hefur einhvem tíma farið í
„Sardínu" þá veistu að þessi leikur er
mjög líkur feluleik nema eiginlega leik-
inn öfugt. Einn felur sig meðan hinir
telja. Síðan fara allir að leita að persón-
unni sem faldi sig. Þegar þeir finna hana
þá fela þeir sig strax hjá henni. Við leit-
uðum um allt húsið að Elnu en fundum
hana hvergi. Tíminn leið en loksins
fundum við systir mín hana inni í skáp í
bakherberginu!
Þegar ég var í myrkrinu alein varð ég
hrædd. Stundum varð ég svo hrædd að
ég hrópaði „ég er hætt!“ En loksins fann
ég Elnu og systur mínar og þá var ég ekki
hrædd lengur því við vorum allar sam-
an.
Fyrri sagan
Sssssssssssssssssssssssss- neðanj arðar-
lestin ískraði þegar hún stansaði. Ég var
nú 17 ára og við pabbi vorum að fara inn
í miðbæ Moskvu f Rússlandi á leið í
bankann. Dymar opnuðust. Við stigum
út á marmaragólfið og fylgdum hópnum.
Allt í einu var þar hópur unglinga sem
fór að elta okkur! Þetta var götulýður.
Stundum betla þau; og stundum stela
þau peningum fyrir fjölskyldurnar sínar.
Pabbi og ég byrjuðum að hlaupa.
Hjartað í mér sló hratt; ég minntist þess
þegar ég var lítil stelpa í „Sardínu“. Þetta
er bara leikur! hugsaði ég. Ég get sagt
þeim að ég sé ekki með og þá hætta þau
að elta okkur! En þá áttaði ég mig á
sannleikanum. Ég sagði við sjálfa mig,
Janella, þetta er raunveruleikinn. Þú
verður að standa þig annars er aldrei að
vita hvað kemur fyrir þig.
Einhver náði í úlpuna mína. Þegar
ég sneri mér við til að rífa mig lausa hor-
fði ég beint í augun á stelpu sem var á
svipuðum aldri og ég! En ég komst í
burtu og hljóp þar til ég hélt að þau gætu
ekki náð mér. En hvar var pabbi ?
Ég sneri mér við og sá hvar hann var
í miðjum hópnum! Hann var að kalla á
hjálp. Unglingahópurinn hafði um-
kringt hann og þau voru að leita að pen-
ingum í vösum hans og hentu honum á
milli sín. Mig langaði svo að hjálpa
honum! Mig langaði að berja þessa ung-
linga! En ég hugsaði um það hvað pabbi
myndi viljað að ég gerði. Pabbi hefði
viljað að ég væri örugg og færi heim.
Alla leiðina heim hugsaði ég um
pabba með þessum götulýð. Ég varð
jafnvel hræddari en ég varð þegar ég var
að leika „Sardínur". Þá mundi ég eftir
versi sem segir: „Ottast þú eigi, því að ég
er með þér. Lát eigi hugfallast, því að ég
er þinn Guð.“ (Jes. 41.10)
Þegar ég kom heim sagði ég fjöl-
skyldunni minni hvað ég hafði gert, og
mamma sagði, „Janella, þetta var rétt
sem þú gerðir.“ Við krupum niður sam-
an og báðum fyrir pabba, að hann kæmi
heill heim. Fimmtán mínútum seinna
hringdi síminn, það var pabbi! Eitthvað
fólk hafði komið til að bjarga honum og
rekið unglingana burt. Þegar ég var
komin heim þetta kvöld og við vorum
öll örugg þá lofaði ég Guð fyrir að hvor-
ugt okkar hafði slasast. Það var gott að
vera saman aftur.
Seinni sagan
Hann var einmana ungur maður.
Hann var reiður. Hann var sár. Hann
hét Tómas.
Ben hafði boðið Tómasi í kirkju aft-
ur og aftur. Að lokum kom hann með
hann í Biblíuleshópinn minn. Við
komumst að því að foreldrar Tómasar
höfðu yfirgefið hann. Hann gekk í
kristilegan skóla sem strákur en gaf Jesú
aldrei hjarta sitt. Við komumst að því
að Tómas hafði gengið í gegnum erfið-
leika hvað varðaði vini nýlega. Hann
hélt að hann gæti aldrei treyst neinum
framar. Við komumst að mörgu öðru
sem hafði sært Tómas í lífinu. Og við
lærðum að skilja hvers vegna hann var
svona sár út í allt.
Sjáðu til, Tómasi fannst hann vera
týndur. Hann hafði enga ástæðu til að
brosa því hann vissi ekki hversu mikið
Guð elskaði hann. Tómas varð hrædd-
ur við að treysta fólki, alveg eins og ég
varð hrædd í leiknum. Tómas flæktist í
synd alveg eins og pabbi lenti í götu-
lýðnum. Þó Tómas hafi ekki vitað af því
þá var hann í mjög hættulegri stöðu.
Hann hafði ekki tekið við gjöf Guðs um
eilíft líf.
En hlutirnir fóru að breytast hjá
Tómasi, hægt og rólega. Þegar hann fór
að tengjast fólki í hópnum okkar þá
lærði hann að fólkinu þótti vænt um
hann og fannst hann vera sérstakur.
Þegar Tómas rannsakaði Biblíuna og
bað, þá lærði hann að Guð elskaði hann
og gaf líf sitt fyrir hann svo hann gæti
lifað að eilífu.
Einn daginn sagði Tómas okkur í
hópnum og allri kirkjunni að hann hefði
tekið við Jesú inn í hjarta sitt.
Núna er Tómas hamingjusamur,
hann brosir og gerir grín. í stað þess að
vera reiður og ringlaður um líf sitt þá
hjálpar hann öðrum sem eru í vandræð-
um með reiði og gefur þeim góða ástæðu
til að vera þakklát.
Tómas deilir nú sögu sinni með viiv
um sínum. Hann leiðir sjálfur Biblíules-
hóp. Hann fór meira að segja í trúboðs-
ferð til Filippseyja nokkrum vikum eftir
að hann gafst Jesú.
Tómas er nú einn vingjarnlegasti og
glaðlegasti vinur sem þú gætir eignast.
Guð gaf okkur kirkjufjölskylduna til
þess að við gætum hjálpað hvert öðru.
Guð vill að við stöndum saman og
hjálpum fólki sem ekki veit um hann
enn svo það geti upplifað kærleika hans.
Hin kristna kirkja sem var stofnuð rétt
eftir að Jesús steig upp til himna hittist
og þau hjálpuðu hvert öðru. I Postula-
sögunni 2.46,47 segir: „Daglega komu
þeir saman með einum huga í helgidóm-
inum, þeir brutu brauð í heimahúsum,
neyttu fæðu saman í fögnuði og ein-
lægni hjartans. Þeir lofuðu Guð og
höfðu vinsældir af öllum.“ Svo kemur
það sem mér þykir best - fólkið sem vissi
ekki um kærleika Guðs kynntist honum
í gegnum þennan fjölskylduhóp af kær-
leiksríku fólki. Seinni hluti 47. vers seg-
ir: „En Drottinn bætti daglega við í hóp-
inn þeim er frelsast létu.“
Spurningar
ISManstu hvenær þú varst síðast
hræddur/hrædd?
2S Hver var til staðar til að hugga þig
þegar þú þurftir þess?
3S Veistu um einhvem sem þekkir ekki
kærleika Jesú?
4S Hvemig getur þú komið þessari per-
sónu í kynni við þína fjölskyldu?
22
AðventFréttir