Aðventfréttir - 01.05.1999, Blaðsíða 5

KRAFTA-
VERK
Saga þessi gerðist á þessu ári, nánar
tiltekið í byrjun september. Hún hófst er
fjögur ungmenni tóku sér frí og fóru til
strandarinnar en þau voru öll frá Jó-
hannesarborg í Suður-Afríku.
Þetta var um miðjan dag og ætlunin
var að róa á smábát eitthvað út. En end-
ir þeirrar sjóferðar varð daginn eftir að
blaða- og sjónvarpsefni um allan heim.
Þegar þau voru komin um það bil 4
mílur út frá landi gerði storm og læti
sem endaði með því að bátnum hvolfdi.
Þrjú þeirra urðu fljótlega úr sögunni og
sáu hákarlamir um jarðarför þeirra.
En sá fjórði, sem er stúlka, lifði þó
förina af, með hjálp Guðs.
Þessi stúlka, sem ein þeirra fjögurra,
er kristin, hún er aðventisti, reyndi að
synda en þreyttist mjög fljótt og byrjaði
að sökkva og varla meir en svo að hún
gæti náð andanum við og við. Hún tók
eftir tveimur, þremur hákörlum sem
byrjaðir voru að synda í kringum hana
og hugsaði með sér að þetta gæti ekki
endað nema á einn veg. Margar hugsan-
ir þutu gegnum huga hennar, en eitt
gerði hún sem hún á sameiginlegt með
öllum mönnum í slíkri aðstöðu, hún
hrópaði: „Guð, ef þú ert til, þá bjargaðu
mér!“
Og það, sem vakti athygli heimsins
síðar meir, var einmitt það, að á þessari
stundu greip Guð inn í. Sjórinn stilltist
smám saman og sér til mikillar undrunar
sá hún að það sem stillti sjóinn var hóp-
ur af höfrungum sem mynduðu hring um
hana og hröktu hákarlana í burtu.
En stúlkan var svo þreytt og ekki vön
sundmanneskja svo hún var farin að
missa kjarkinn. Þá synti einn höfrung-
anna undir hana og ýtti henni upp á yf-
irborðið og í hvert skipti sem hún sökk
var alltaf einn þeirra tilbúinn að ýta
henni upp aftur. Hún reyndi að svamla
með, en kraftar hennar voru á þrotum
svo hún gat tæplega haldið sér á floti.
Svo nú báru höfrungamir hana eigin-
lega.
Höfrungarnir linntu ekki látum fyrr
en fætur stúlkunnar snertu botninn í
fjörunni og lífi hennar var bjargað. Þú
getur rétt ímyndað þér hvort hún hafi
ekki grátið og hlegið í einu er hún sá
hvemig Guð hafði sýnt henni að hann
er til.
Höfrungar eru mjög gáfaðar skepnur
og hægt er að kenna þeim margt. Þó er
alveg víst að enginn maður hefur kennt
þessum höfrungum að bjarga mannslíf-
um. Þessi saga hefur því ekki nema eina
skýringu fyrir hinn kristna mann sem
veit að til er algóður Guð.
Sagan er birt árið 1972 í íslensku blaði
sem var kallað Logos.
Vissu maurarnir hverjir
borguðu tíundina?
Erlendis gera maurar oft
ákaflega mikinn skaða.
Koma þeir oft milljónum
saman og éta allt, sem
á jörðinni grœr. Menn
geta enga rönd við reist.
Allur söfnuðurinn var furðu lostinn.
Gat mauraherinn gert mistök? Daginn
áður höfðu þau hræðilegu tíðindi borist
bændunum í litlu borginni þar sem söfn-
uðurinn var: „Mauraherinn er að koma“.
I skyndi þrifu bændurnir skóflur, rek-
ur, kvíslar, allt sem þeir náðu til, og
þustu út á akrana. Maurarnir voru þeg-
ar komnir nærri. Bændurnir gerðu
harða hríð að þeim, sveifluðu skóflum og
kvíslum, krömdu maurana, tröðkuðu á
þeim, grófu þá.
En það var alveg sama, þar sem þeir
deyddu tíu eða tuttugu, komu hundrað,
eða þúsund í þeirra stað og sægurinn
hélt áfram. Mauramir komu að trjám og
klifruðu beint upp, út yfir greinamar, átu
upp laufið, síðan niður bolina aftur og
áfram.
Bændur, sem höfðu eytt öllu árinu í
að hugsa um grænmetið sitt og jurtirnar
sínar, sáu allt hverfa á fáeinum mínút-
um.
Þá átti hið furðulega sér stað: „Sjáið"
hrópaði einhver, „maurarnir breyta um
stefnu!!!“
Hópur manna flýtti sér að sjá. Maur-
amir voru nýbúnir að ljúka við að eyða
uppskeru bónda eins, voru komnir þar
sem landareign hans endaði og land
næsta bónda tók við. Er þeir komu að
markalínunni, stönsuðu þeir og beygðu
sumir til hægri, aðrir til vinstri. Þeir
héldu niður með landareign hans þar til
þeir komu að horninu. Þá beygðu þeir
fyrir og eyddu uppskeru næsta bónda.
Nágrannarnir þustu til eigandans.
„Segðu okkur fljótt“ báðu þeir „hvers
vegna þinn akur bjargaðist?" Bóndinn
brosti. „Vinir“ sagði hann, „ég held að
ástæðan hljóti að vera sú, að Guð hafi
vemdað mig. Þið vitið að í Biblíunni
segir, að ef við borgum tíund okkar,
muni Guð varðveita akrana. Eg borga
alltaf tíundina mína, og þið sjáið að Guð
hefur haldið loforð sitt.“
Sérhver sá bóndi, sem borgað hafði
tíund, sá sama kraftaverkið eiga sér stað
- að einum undanskildum. Það var þess
vegna sem söfnuðurinn varð furðu lost-
inn.
Jóna safnaðarsystir átti tal um þetta
við Björgu safnaðarsystur um kvöldið.
„Hvers vegna“ spurði hún, „var búgarði
Margeirs eytt? Hann er safhaðarmeðlim-
ur.“ „Það er það, sem ég get ekki út-
skýrt,“ svaraði Jóna safnaðarsystir.
„Hann er einn af forsvarsmönnum safn-
aðarins og áberandi í söfnuðinum."
En leyndardómurinn opinberaðist
næsta hvíldardag. A samkomunni stóð
Margeir upp og sagði: „Bræður og systur.
Ég þarf að gera játningu. Um langan
tíma hefi ég ekki borgað tíund.“
Hvernig vissu maurarnir, hverjir
borguðu tíund og hverjir ekki? Guð vissi
það, og hann sagði maurahemum að láta
akra þeirra vera í friði, sem greitt höfðu
tíund.
L. Maxwell.
AðventFréttir
5