Aðventfréttir - 01.05.1999, Blaðsíða 10
J ÓLAÆVINTÝRI IgSB
KÖTU LITLU |5i
„Kata“, kallaði mamma, „viltu ekki
fara með jólapakkann til frænku. Segðu
henni að ég ætli að líta inn til hennar á
morgun og einnig að ég sé búin að fá
Nýja Testamenti með stóru letri handa
henni. Farðu nú varlega og vertu nú ekki
mjög lengi.“
Svo lagði Kata litla af stað til frænku
með körfuna í hendinni. Hún veifaði til
mömmu um leið og hún gekk af stað.
Og frænka varð svo glöð, ekki aðeins
yfir að fá jólapakkann, heldur líka yfir
heimsókn Kötu. „Þú kemur eins og send
af Guði,“ sagði gamla konan. „Eg er
nefnilega dálítið lasin og get þess vegna
lítið gert. Það versta er, að geta ekki náð
í neitt í eldinn. Viltu nú skreppa fyrir
mig til nágrannakonu minnar og vita
hvort hún getur ekki komið til mín á
morgun og hjálpað mér dálítið.“
„Það skal ég gera,“ sagði Kata. „En
fyrst ætla ég að ná í eitthvað í eldinn."
Fjórar ferðir varð hún að fara inn með
fullt fangið af kvistum, áður en eldivið-
arkassinn varð fullur. Síðan hljóp hún til
nágrannans og lauk þar erindi sínu og
hljóp svo aftur heim til frænku sinnar.
Hún söng nokkra fallega jólasálma fyrir
frænku sína og það fannst frænku sann-
kölluð jólagjöf.
Nú var farið að skyggja nokkuð mik-
ið, svo Kata hjó sig til heimferðar. Hún
kvaddi frænku sína brosandi, lokaði
hurðinni varlega á eftir sér og hélt af
stað heim á leið. En hvað myrkrið var
orðið ískyggilega svart. Innan lítillar
stundar var einnig farið að snjóa. Þetta
var aðfangadagskvöld og frost úti. Það
var ekki erfitt að rata meðan hún gekk
fram hjá húsunum. En eftir að hún kom
út á auða veginn þar sem engin hús voru
sjáanleg, fór nú heldur að kárna gaman-
ið.
Hún nam staðar, neri hendumar og
bað Jesú, sem hún vissi að var besti vin-
ur allra barna, að leiða sig áfram, heim.
Því næst hélt hún áfram. Æ, hvað
myrkrið var svart. Nú var hún bráðum
komin út á þjóðveginn. Allt í einu kom
bíll akandi og hún stóð umljómuð bíl-
ljósunum. Þegar bíllinn hafði ekið fram-
hjá ætlaði hún að ganga yfir á hinn veg-
arkantinn, en tók ekki eftir bifreið sem
kom á mikilli ferð úr hinni áttinni. í því
er hún gekk yfir veginn, var gripið föstu
handtaki í öxlina á henni og henni
kippt til baka. Á sama augnabliki þaut
bifreiðin framhjá. Kata hafði misst körf-
una og í hræðslu sinni fór hún að há-
gráta. Hún sá stóra mannveru við hlið-
ina á sér. „Ert þú engill?" spurði hún
undrandi. Ekkert svar. Samt stakk hún
litlu hendinni sinni í þessa stóru hendi.
„Ætlar þú að fylgja mér heim?“ Vegur-
inn gegn um skóginn var hræðilega
dimmur og þau gengu þegjandi áffarn.
Allt í einu var sagt við hana: „Hvers
vegna heldurðu að ég sé engill?" Þetta
var dimm karlmannsrödd, dálítið
þreytuleg, en þó vingjamleg. Og Kata
svaraði: „Ég var nýbúin að biðja Guð að
senda mér engil til hjálpar og þá komst
þú einmitt." „Ég er enginn engill, barn-
ið mitt, ég er þvert á móti mjög syndug-
ur maður.“
„Hver sem þú ert þá ertu áreiðanlega
sendur af Guði til að bjarga mér frá því
að lenda undir bílnum og fylgja mér
heim. En ef þú ert syndari, þá veit ég um
biblíuvers sem á við þig. Ég er nýbúin að
læra það í hvíldardagsskólanum. Það er
svona: „Jesús Kristur kom í heiminn til
að frelsa syndara.“ Versið sem við eigum
að læra fyrir næsta hvíldardag er svona:
„Blóð Jesú Krists hreinsar oss af allri
synd.“
Þau gengu þögul áfram, hlið við hlið.
Þegar þau voru rétt komin heim til
Kötu, hvarf ókunni maðurinn skyndi-
l.Það var ekkert
kynslóðabil, allir
hjálpuðust að.
2.Skorið laufabrauð
af mikilli list.
3.Skorin laufabrauð
og skreyttar
piparkökur ásamt
ýmsu öðru.
4....og svo var laufa-
brauðið steikt!
10
AðventFréttir