Alþýðublaðið - 14.03.1924, Blaðsíða 3

Laudnáni
Ingélfs Arnarsonar.
Sólin hátt frá himinboga
helgum strjálar geislarúnum.
Fagurt er um fjörð og voga.
Fossar kveða’ á hamrabrúnum.
Brunar skeið inn fríðan flóa.
Fögur blasa héruð gróin.
Stöfuð segl af gulli glóa.
Gyltum rákum slær á sjóinn.
Hetjur standa’ og stara á landið
stórvöxnum með jökulfaldi.
Fagurbláa fjallabandið
fjötrar hugann töfravaldi.
Alt er fagutt fyrir augum.
Fást ei myndi betri staður.
Hauðrið yfir hvarmabaugum
horfir prúður stjórnarmaður.
Heyrist fagur fuglakliður.
Fagurgrænir skógar blika.
Hljótt á öllu hvílir friður.
Hægt í vindblæ laufin kvika.
Brúnaslótt með breiðum hlíðum,
búin öll í skógi grænum,
brögnum mót i blóma fríðum
blikar Esjan skamt frá sænura.

Fjaliadís í hvítun hjúpi
hörðum dvelst á brunagrjótum,
felur eld í dimma djúpi
dökkum undir Heklu-rótum.
Þá var engan loga’ að líta;
lá hún umgirt fögrum dölum,
tignarlega tindinn hvíta
teygði upp úr fjallasölum. —
Töfrar fegurð hetjubjarta.
Helgur móður brjóstið fyllir,
þegar sólarbliðan bjarta
blómga foldu röðulgýllir.
Hetjan prúð með huga snörum
horfir yfir landsins gróða.
Loksins hoaum verða’ af vörum
vegleg orð, sem þannig hljóða:
>Fagra land! í skrúða skeérum
skín þú fyrir augum mínum.
Dýrðlegum í draumi værum
dúða ég mig að brjóstum þínum.
Héðan ei mig fýair fara.
Framtíð björt mór gerir skína.
Ég með dýrum drengjaskara
dvelst hór alla lífstíð mína.
Hjá mór býr sú hugmynd skýra —
hulin samt í þoku-dróma —,,
að þú, fjalladrottning dýra!
dulinn geymir frægðarljóma.
5
Heyri guðir, hvað ég -segi!
Helga skal þeim iandið fuða,
sem mig báru á blíðu fleyi
blómgaðra til fjalla-h)íða.<
H, sem íyrstur frægð hér náðir
fornum eftir sögulínum,
efldu frelsi, dug og dáðir
dag hvern yfir niðjum þínum.
Ágúst Jónsson.
A1 þ i n u i.
Jón Baldviosson flytur frnm-
vörpin um einkasölu á saltfiski
ogf útfluttrl síld, sem hann bar
fram á síðasta þlngi ar háliu A.I-
þýðuflokksins, en þá náði eigi
fram að ganga fyrir vanskiining
ýmsra þingmanna á vandamákttn
þjóðarinnar. Telur hann i grein-
argerð öll hin aömu rök Hggja
til nauðsynjar þessara ráðstafana
nú sem fyrri. Er og auðsætt, að
þörf þeirra er sizt minni nú, er
útflutningur afurðanna í höndum
einstakiinga, er hata hann með
höndum, er orðin uppistaða l
géngisbraski og bakar þannig
þjóðinni stórtjón og alþýðu, þ. e,
Kdgsr Rics BorroughB: Sonur Tarzane,
stúlkuna, og skaut á mig. Viljir þú fá hana, þá farðu
til Arabahöfðingjans og spurðu hann; — hún hefir
verið kölluð dóttir hans frá hernsku."
„Er hún ekki dóttir höfðingjans?“ spurði Kórak,
„Nei,“ svaraði Sveinn.
„Hver er hún þá?“ spurði Kórak.
Hór var kann ske tækifæri. Ef til vill gat Sveinn
samt sem áður haft gagn af þekkingu sinni; má ske
gat hanu keypt sór grið. Hann þóttist vita, að þessum
vilta apamanni myndi ekki þykja stórvirlti að drepa sig,
„Þegar þú finnur hana, skal ég segja þér það,“ sagði
hann, „ef þú gefur mér lif og skiftir með mér verð-
laununum. Drepir þú mig, færðu aldrei að vita það,
þvi að enginn veit það nema höfðinginn, og ég segi
það aldrei. Stúlkan sjálf þekkir ekki upprnna sinn.“
„Hafir þú sagt mér satt, þyrmi óg þér,“ mælti Kórak.
„Ég fer nú til þorps Arabanna, og finni ég stúlkuna
ekki þar, kem ég hingað og drep þig. Hvað hinu við-
vikur, þá mun ég finna ráð til þess að vita um það,
þegar þar að kemur, ef stúlkan vill það.“
Sveini leizt ekki á augnaráð Kóraks og þvi siður á
áherzluna, sem hann lagði á orðið „ráð.“ Lildega myndu
leikar fara svo, ef hann ekki kæmist undan, meðan
Kórak var burtu, að fjandi þessi næði bæði leyndar-
málinu og lifi hans áður en þeir skildu. Hann óskaði,
að hann færi og tæki með sér jötuninn, sem með honum
var. Honum leizt hvorki á rana fílsins eða augun, sem
fylgdu sérhverri hreyfingu hans.
Kórak fór inn i tjald Svians til þess að athuga, hvort
Meriem væri þar ekki. Þegar hann hvarf Tantor sýn,
flutti hann sig feti nær rúminu. Filar eru sjóndaprir, i
en liklega hafði risinn strax vantreyst þessum ljóshærða,
hvita manni. Nú færði hann ranann nær Sveini, sem
hnipraði sig enn meir saman.
Fíllinn snuðraði að Svianum hátt og lágt. Hann
urraði lágt. Augun sindruðu. Loksins þekti hann, að
hér var kvikindið komið, sem fyrir löngu drap maka
hans. Tantor, filiinn, gleymir aldrei og fyrirgefur aldrei.
Sveinn sá drápgirnina skina úr augum dýrsins. Hann
æpti til Kóraks: „Hjálp! Hjálp! Kvikindið ætlar að
drepa mig!“
Kórak hljóp út úr tjaldinu, um leið og rani dýrsins
vafðist um rúmið, og fillinn hóf það með öllu, sem i vár,
hátt á loft. Körak hljóp til og skipaði Tantor að láta
manninn ómeiddan niður, en hann hefði eins vel getað
skipað fljótinu að renna upp f jallið. Tantor snéri sér við
eins og köttur, varpaði Sveini lil jarðar og traðkaði
ofan á honum. Svo rótaði hann með höggtönnum sinum
i öllu saman, öskrandi af bræði, og hóf loks alt saman
á loft og varpaði þvi yfir skíðgarðinn langt út í skög.
Þannig lauk æfl Sveins Malbins.
„Tarzan“, „Tarzan snýr aftur“, „Dýr Tarzans."
Hver saga kosfcar að eius 3 kr.,-----4 kr, á betri
pappír. Sendar gegn póstkröfu um alt land. Látið
ekki dragast aö ná í bækurnar, því að bráðlega
hækka þær í verði. — Allir skátar lesa Tarzan-
ROgurnar. —' Fást. 6 sfgreibslu Alþýbublaðslns.