Heimilisritið - 01.01.1947, Síða 9

ég dái og ég vil að dái mig, segja
og hugsa. Eg gæti mjög auðveld-
lega gert heimskupör, vegna þess
að mér þykir vænt um þig. En ef
þú hugsar um það, Rinn, finnurðu
að slíkt má ekki henda. Við kæm-
umst þá í vandræði, úthellum tár-
um og ef til vill endaði það með
harmleik. En við getum haft það
eins og það er“.
Þegar ítinn bauð g'óða nótt þetta
kvöld, kyssti hann á hönd heíinar.
Hann opnaði dyrnar, en snéri sér
við aftur. ,.Og þarna liggur kjafta-
skjóðan, hún frú Woodside, enn á
gægjum í glugganum“, sagði hann.
FRÚ WOODSIDE, kona banka-
gjaldkerans, átti heima í tígul-
steinahúsi hinum megin við göt-
una.
^ „Hann var þar á hverju kvöldi“,
myndi frú Woodside segja“, og það
var venjulega aðeins Ijós í dagstof-
unni. Það var ekkert hægt að sjá
inn um gluggann. En þau voru þar
bara tvö, hún ekkjan, nógu gömul
til að geta verið móðir hans, og
$ hann óreyndur unglingurinn. Það
vissu þetta allir. Það var ekki tal-
að um annað meira. Það veittu
hénni allir athygli, þegar hún lét
sjá sig á götunni, öll uppmáluð og
reyndi að leika unga stúlku. Og
hún hafði siðspillandi áhrif. Hún
gekk almennt undir nafninu
„Vöggu-ræninginn“. Ég heyrði
jafnvel manninn minn hafa orð á
því við kunningja sinn, eitt kvöld-
ið, að.ef hann væri svolítið yngri
myndi hann sjálfur vilja kynnast
þessari Valerie. Það sýnir bezt,
hvernig allir veittu henni eftirtekt
og hvernig áhrif hún hafði. Svo
talaði ég við nokkrar af betri kon-
um bæjarins, og við ákváðum að
sýna henni algera fyrirlitningu.
Það gekk svo langt, að engin vildi
tala við hana og sumar okkar jafn-
vel gengu úr vegi til þess að þurfa
ekki að mæta henni. Strákarnir
blístruðu, þegar hún gekk fram-
hjá og jafnvel eltu hana. Þeir hafa
sjálfsagt heyrt, hvernig foreldrar
þeirra töluðu um hana heima fyr-
ir. Og ég vil ekki hafa eftir orðin,
sem hún fékk að heyra“.
HANN HAFÐI komið með
rjómaís þetta kvöld, og þau sátu
við eldhúsborðið. „Mér finnst þetta
allt svo óhreint, Valerie, og ég hata
borgina fyrir meðferð hennar á þér.
Þetta er í síðasta sinn, sem ég kem
hingað, og mér Iíður svo hræðilega,
þegar ég hugsa til þess. Þetta er allt
mér að kenna. Væri það ekki mín
vegna, hefðurðu getað lifað hér
hamingjusömu Iífi“.
„En Rinn, ég er hamingjusöm —
með þér. Og mér er sama. En það
er hræðilega þreytandi að hafa
götustrákana alltaf á eftir sér, þeg-
ar meður fer út. En þeir eru of
ungir til þess að skilja það, og þú
mátt ekki skamma þá; flestir þeir
HEIMELISRITI3D
7