Heimilisritið - 01.01.1947, Síða 16

mörk sín, notar klæðnaðinn, ti'l að
draga fram í dagsljósið það bezta
í fari sínu, baéði andlega og líkam-
lega. Það væri mjög heimskulegt
af yður að gera tilraunir fyrir
framan spegilinn, um það, hvaða
nýjar gerðir af klæðnaði muni
henta bezt, til að breyta útliti
yðar.
En þetta á ekki einungis við um
það, að breyta útliti sínu. Ef til
vill hafið þér rýrt lífshamingju yð-
ar stórlega með óhyggilegum vana-
kreddum. Ef til vill eruð þér
þreyttar, kannski óánægðar með
flest í daglegu fari yðar. Verið gæti,
að lífsgleði yðar yrði allt önnur og
meiri, ef þér breyttuð til, þó ekki
væri nema í fáeinum atriðum. Það
myndi að minnsta kosti ekki saka
að hugleiða þann möguleika.
Beríð raunir yðar vel.
Að sjálfsögðu þarfnist þér, eins
og aðrir, stuðnings frá vinum, til
að yfirstíga erfiði og mótlæti lífs-
ins. Enginn er svo sterkur, að það
sé honum ekki nauðsynlegt að
geta leitað til vinar, þegar á bjátar
og illa horfir. En það er hinsvegar
allt annað en að hrjá alla í nálægð
yðar, sem vilja Ijá umkvörtunum
yðar eyra.
Þegar syrta tók yfir ástamálum
Helenu, gerðum við kunningjar
hennar allt, sem í okkar valdi stóð,
til að létta henni b’yrðina erfið-
ustu dagana. Þegar fyrrverandi
unnusti hennar svo giftist hinni
stúlkunni, er hann hafði tekið fram
yfir Helenu, komum við í veg fyrir
það, að hún væri ein og yfirgefin
með áhyggjur sínar. Hún var boð-
in út til kvöldverðar með okkur
svo að segja á hverju kvöldi, og
gestgjafinn sá ætíð um, að hún
væri ekki herralaus.
En það leið ekki á löngu þar til
þetta varð til þess, að Helena fór
að álíta sjálfsagt, að við kunningj-
ar hennar sæum henni fyrir herr-
um til að skemmta sér með. Hún
gerði ekki minnstu tilraun til að
hjálpa sér sjálf í þessum efnum.
Hún fór að álíta það sem sjálf-
sagðan hlut, að við teldum skyldu
okkar að sjá henni stöðugt fyrir
ungum mönnum. Meðaumkvun
vina hennar snerist upp í andúð í
hennar garð vegna þessarar sjálfs-
elsku hennar. Áður en varði stóð
hún ein uppi, nálega vinalaus, þar
til hún tók í sig kjark og fór að
bjarga sér sjálf á nýjan leik.
Verið dólítið varfæmar.
Verið ekki um of hreinskilin.
Mjög lífsreynd kona sagði mér þá
skoðun sína, nokkru áður en ég
gifti mig, að meira að segja á milli
eiginmanns og eiginkonu geti
aldrei verið um algert, gagnkvæmt
traust að ræða. Þessi kenning á þó
enn betur við í sambandi við
venjulega vináttu en um hjóna-
bandið.
14
HEIMILISRITIÐ