Heimilisritið - 01.01.1947, Síða 41

EN HANN var göður eiginmaður.
Hún andvarpaði ósjálfrátt og end-
urtók það með sjálfri sér, meðan
liún drakk teið. Hann var góður
eiginmaður. Enda þótt hann væri
tíu árum eldri en hún, ef til vill
nokkuð ráðríkur og mislyndur, þá
hafði hann þó veitt henni það, sem
henni fannst sig hafa skort til.
þessa; öryggi og eigið heimili.
Hún kom auga á hvítt blað, sem
stóð út undan bók á borðinu. Hún
rétti út hendina, en það var eins
og fingur hennar hikuðu við að
snerta það. Samt tók hún það og
sá, að það var, einsog hún hafði
vitað ósjálfrátt, enn eitt af þess-
um hvítu umslögum. Það var
tómt, og éinsog venjulega, með
vélritaðri utanáskrift:
„Hr. Benjamin Willson,
Wildwood,
Fairport, Yorks.
Póststimpillinn sýndi ’að það
var frá London. Þau voru öll eins.
Hún fann til ónota einsog æv-
inlega þegar hún snerti þau. Aldrei
hafði hún vitað hvað var í þess-
um umslögum. En hún vissi hvaða
áhrif þau höfðu á Ben. Þegar hann
hafði tekið við slíku umslagi, —
það kom eitt í hverjum mánuði —
var hann ávallt öngur, jafnvel
vondur. Og friðurinn var úti. Fyrst
í stað hafði hún spurt hann, reynt
að róa hann og hugga; en brátt
sá hún, að það gerði hann ein-
ungis reiðari, svo að hún hætti
með öllu að minnast framar á þessi
dularfullu bréf. Vikutíma eftir að
bréfin komu, umgengust þau hvort
annað einsog ókunnugt fólk, í
þögn, hann önuglyndur, hún ofur-
lítið hrædd.
Þetta_ bréf hafði verið sett í
póst fyrir þremur dögum. Ef Ben
kæmi heim í kvöld mundi hann að
likindum verða í- slæmu skapi, og
ekki mundi óveðrið bæta það. En
samt óskaði hún þess að hann
kæmi.
Hún reif umslagið í agnir og
fleygði í eldinn. Stormurinn skók
húsið svo að hrikti í og trjágrein
lamdist í þakið Þegar hún rétti
sig upp, kom hún auga á eitthvað
sem hreyfðist fyrir utan gluggann.
Hún stirðnaði upp, og náði varla
andanum, er hún stóð hálfbogin
yfir eldinum. Bakvið regnblauta
rúðuna hafði hún séð — hún var
ekki í neinum vafa — mannsand-
lit. Það voru augu, augu, sem
störðu á hana.
Hún stóð lengi einsog negld
niður og leit ekki af glugganum,
en nú var þar ekkert að sjá nema
regnið, sem streymdi niður rúð-
urnar; og svart myrkrið á bakvið.
Ekkert heyrðist nema skrjáfið í
trjánum og gnauðið í stormi og
regni. •
Hún herti loks upp hugann,
slökkti Ijósið, gekk að glugganum
og horfði út. Myrkrið var einsog
HEIMILISRITIÐ
39