Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 42

svartur veggur og henni fannst
stórmurinn ýlfra einsog grimmir
úlfar umhverfis húsið. Hún flýtti
sér að kveikja aftur.
Hún hlaut að hafa ímyndað sér
þessi starandi augu. Enginn gæti
verið úti í slíku veðri. Enginn.
Samt var hún hræðilega skelkuð.
Bara að Ben kæmi heim! Bara að
hún vœrí ehki svona einmana!
Það fór hrollur um liana. Hún
vafði jakkanum fastar að sér og á-
vítaði sjálfa sig fyrir vesalmennsku.
En þrátt fyrir allt fannst henni ein-
veran óbærileg. Hún lagði við
hlustirnar, til að heyra fótatak úti
fyrir glugganum. Hún varð sann-
færð um, að hún heyrði það, þungt
og hægt.
EF TIL VILL gæti hún talað
við Ben í gistihúsinu, þar sem
hann dvaldi stundum. Hún kærði
sig ekki lengur um að koma hon-
um á óvart. Hún gekk að síman-
um og lyfti heyrnartólinu.
Steinhljóð. Auðvitað var vírinn
slitinn.
Hún reyndi að láta ekki hug-
fallast. Andlitið á glugganum hafði
verið missýning, duttlungafullt
endúrkast ljóssins á votri rúðunni;
og fótatakið var ímyndun líka.
Fótatak mundi ekki hafa heyrzt
fyrir hávaðanum í storminum.
Enginn mundi vera úti í kvöld.
Ekkert að óttast í raun og veru.
Á morgun yrði komið sólskin.
Hún skyldi láta fara vel um sig
og lesa í bók, henni mundi ekki
þýða að reyna að sofna.
Hún varð að sækja brenni í
arininn. Hún hikaði efst í kjallara-
stiganum. Ljósið var dauft þarna
niðri, steinveggurinn rakur og ó-
hugnanlegur og kaldur súgur lék
um fætur hennar. Regnið streymdi
inn um útidyr kjallarans, því þær
stóðu opnar.
Hurðin var dálítið kviklæst og
hrökk stundum upp, þegar hvasst
var af þessari átt; henni var vel
kunnugt um það. En samt jók
þetta ótta hennar. Það var eins
og þetta benti til þess, að eitthvað
áþreifanlegra en stormurinn væri
þarna á ferli. Hún þurfti að taka
á öllu sínu hugrekki, til þess að
ganga niður stigann og loka hurð-
inni.
Hún sá ekkert úti nema svarta
myrkur og dökkar skuggamyndir
trjánna við húshliðina. Hún setti
járnslána fyrir dyrnar, eins dyggi-
lega og henni var unnt, og fullviss-
aði sig um að þær mundu ekki
opnast. Það. létti af henni þungu
fargi að finna sig örugga fyrir árás
úr þessari átt, en ekki nema and-
artak. Hræðilegri hugsun skaut
von bráðar upp í huga hennar,
svo að hún riðaði á fótunum. Ef
— ef andlitið á glugganum hefði
veríð raunvervlegt, þrátt fyrír alltl
Ef sá hinn sami hefði nú fundið
eina húsaskjólið, sem til var á
40
HEIMILISRITIÐ