Heimilisritið - 01.01.1947, Síða 43

þessum slóðum — í þessum kjall-
ara.
Hún næstum flaug upp stigann,
en svo áttaði hún sig. Hún varð
að hafa stjórn á sér, og mátti ekki
láta ímyndunina hlaupa með sig
í gönur. En hún gat ekki bælt
niður þessa ástæðulausu hræðslu,
sem gagntók hana; aftur fór hún
að heyra fótatak úti. Og þótt hún
vissi, að það hlaut að vera hugar-
burður, var það hræðilega raun-
verulegt — hægt, þungt og stöð-
ugt fótatak, eins og varðmaður
gengi fram og aftur á malarstígn-
um.
Hún þyrfti ekki nema eitt fang
af brenni til næturinnar. Hún varð
að bæla niður óttánn.
Það var saggi og myglulykt í
kjallaranum, kóngulóarvefir í liorn-
um. Ljósið var dauft, viðurinn var
úti í einu horninu, fjærst ljósinu.
Hún stanzaði og litaðist um. Eng-
inn gat falist þarna, kjallarinn var
mannlaus. Hún flýtti sér að viðar-
stafknum. En þá var eitthvað, sem
kom henni til að nema staðar og
líta um öxl, áður en hún beygði
sig niður að viðarbútunum.
Hvað var það? Ekki hljóð.
Eitthvað, sem hún sá um leið og
hún flýtti sér inn eftir gólfinu.
Eitthvað kynlegt. x
Hún horfði í kringum sig. Það
var ljósneisti, sem hún hafði séð,
þar sem enginn slíkur glampi átti
að vera.
Óskiljanleg skelfing nísti hjarta
hennar. Augun þöndust út einsog
í hræddu dýri. Gamla kistan henn-
ar út við gluggann var opin; aðeins
rifa að vísu, og út um þessa rifu
lýsti þessi litli neisti gegnum rökkr-
ið í kjallaranum.
Hún gekk þangað einsog dáleidd.
Þetta var bara enn eitt lítilfjör-
legt atvik, einsog umslagið, and-
litið á glugganum. og opna hurðin.
Engin ástæða til að skelfast.
En samt var hún sannfærð um,
að hún hafði lokað kistunni vand-
lega; hún geymdi þar gömul föt,
vafin innan í pappír og gætti þess
að loka henni vel svo mölurinn
kæmist ekki í þau.
Nú var þarna þumlungs rifa og
Ijósneistinn sást vel.
Hún lyfti upp lokinu.
Eitt langt andartak stóð hún og
horfði niður í kistuna, meðan sér-
hvert smáatriði innhalds hennar
festi sig í vitund hennar, einsog
ljósmynd á plötu. Það var allt svo
nákvæmt og .skírt, að hún gleymdi
því aldrei.
Hún hefði ekki getað hreyft
nokkura vöðva á þessu augnabliki.
Skelfingin umvafði hana einsog
svartur hjúpur, stöðvaði andar-
dráttinn og lamaði allar taugar í
líkama hennar.
Svo slengdi hún aftur lok-
inu og æddi upp stigann einsog
vitstola manneskja. Hún tók and-
köf með ekkasogum. Hún skellti
HEIMHISRITIÐ
41