Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 45

eigin heimsókn til systur hennar,
og það, að Ben hafði verið svo fús
til að leyfa henni að fara, mundu
þeir taka þetta allt sem sönnun
þess, að hann lifði tvíþættu lífi?
Mundú þeir lialda því fram, að
konan hefði verið gömul vinkona
hans, sem hefði hundelt hann með
bréfum, þangað til hann hefði
drepið hana í örvæotingu sinni.
Hún vissi, að þetta var ótrúlegt,
en lögreglan gat látið sér detta
þetta í hug.
Nú varð hún gripin nýrri skelf-
ingu. Það varð að taka líkið úr
kjallaranum. Það varð að fela það.
Lögreglan mátti ekki setja það í
samband við þetta hús.
En hún mundi aldrei geta borið
látnu konuna burt. Bara að Ben
kæmi heim! Hann gæti tekið líkið
og falið það. Jafnvel þó að hún
sjálf hefði haft jkrafta til að koma
líkinu burt, mundi hún aldrei hafa
árætt það, vegna mannsins, sem
læddist umhverfis húsið — hvort
sem hann var ímyndaður eða
raunverulegur. Ef til vill var það
engin tilviljun að kjallaradyrnar
voru opnar. Eða hafði morðinginn
séð það og notað tækifærið til þess
að koma glæpnum af sér yfir á
saklaust fólk?
Hún kúrði þama í stólnum,
hjálparvana eins og í gildru. Enn
ein stormkviða skók húsið, hún
heyrði tré falla úti fyrir og brot-
hljóð í gleri.
Hún stirðnaði. Var þetta ræn-
ingi að brjótast inn? Hún neyddi
sjálfa sig til að standa upp og líta
eftir gluggunum. Þeir voru allir
heilir. Hún dró tjöldin fyrir, eins
vel og unnt var. En enginn máttur
hefði getað komið henni til að fara
niður í kjallarann og líta eftir
hvort þar hefði nokkuð skeð.
Það færðist yfir hana-sljóleiki
eins og hún hefði ekki lengur mátt
í sér til að hræðast. Klukkan var
hálf eitt.
Hún kúrði þarna í hálfgerðu
móki í stólnum enn einn klukku-
tíma.' Þá dró niður í storminum
um stund, og hún heyrði greini-
lega fótatak úti á stígnum. Lvkli
var snúið í skránni og Ben kom
inn.
Hann var rennvotur, óhreinn og
fölur af þreytu. En það var Ben.
Þegar hún gerði sér það ljóst, kast-
aði hún sér í fang hans og stam-
að upp sundurlausum, óskiljan-
legum orðum, um það sem fyrir
hana hafði komið.
Hann kyssti hana á kinnina.
„Svona, svona, góða mín. Þú verð-
ur vöt. Ég er blautur inn að skinni,
ég varð að ganga frá vegamótun-
um. Það er indælt að vera kom-
inn heim“.
Hún reyndi aftur að taka til
máls, en hann greip fram í. „Bíddu,
góða mín. Ég sé að eitthvað er að
þér. Bíddu rétt á meðan ég hef
fataskipti, svo skulum við at-
HEIMILISRITIÐ
43