Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 46

huga það. Ég er dauðþreyttur eft-
ir þessa löngu ferð“.
Hún sá að hann var þreyttur,
og fyrst hann á annað borð var
kominn, gat hún beðið. Henni
fundust síðustu klukkustundirnar
vera eins og martröð, sem er liðin
hjá, hræðileg, en þó undarlega ó-
raunveruleg, hún fór jafnvel að ef-
ast um að líkið í kistunni væri ann-
að en skelfilegur draumur, enda
þótt hún sæi það ljóst fyrir hugar-
sjónum sínum.
Iíann kom brátt niður til henn-
ar í eldhúsið í þurrum fötum.
Henni létti við að sjá hversu ró-
Iegur hann var og hraustlegur í út-
liti. Hún var næstum skömmustu-
leg þegar hún sagði honum frá and-
litinu á glugganum, opnu dyrun-
um og loks líkinu í kistunni.
Ben lágði arminn um mitti
hennar. „Blessað barn; stormurinn
liefur gert þig dauðhrædda. Þú
hefur séð sýnir“.
Hún brosti efablandin. „Já. Ég
er líka farin að halda það. En þú
ætlar saúit að gá í kistuna, Ben?
Ég verð að vita vissu mína“.
„Auðvitað geri ég það“, sagði
hann mildilega. „Þér mun líða bet-
ur, ég skal gera það nú undir
eins“.
Hann fór niður og kveikti í kjall-
aranum. Hún fékk ákafan hjart-
slátt og suðu fyrir eyrun. Þetta gat
ekki hafa verið tómur hugarburð-
ur, það var óhugsandi að trúa því,
að ímyndun hennar gæti leikið
þannig á skilningarvit hennar.
Hún beið. Bödd hans var glað-
leg eins og áður. Hún trúði ekki
sínum eigin eyrum. „Það er ekkert
nema nokkrir bögglar. Komdu og
sjáðu“. Hún skalf í hnjáliðunum,
þegar hún gekk aftur niður stig-
ann.
AHt var eins og hún mundi að
það hafði verið áður, nema vind-
urinn stóð inn um brotinn glugga
og regnið streymdi inn á gólfið og
glerbrotin. Trjágreinin, sem lá á
gluggakarminum hafði sópað burt
öllu gleri úr umgerðinni.
Ben stóð hjá opinni kistunni og
beið eftir henni. „Sjáðu“, sagði
hann. „Það er ekkert. Bara gömul
föt“.
Hún gekk til hans. Var hún orð-
in brjáluð? Mundi hún sjá allt
þetta sama og áður, þó Ben sæi
það ekki? Hringinn með demantin-
um í klóm Ijónsins?
Hún leit hikandi niður í kist-
una. Líkið var þar ekki!
Þarna voru fatabögglarnir vafð-
ir innan í gömul dagblöð. Ekkert
annað.
Hún hlaut að hafa séð ofsjónir.
Það létti af henni fargi við þá til-
hugsun, en þó var hún hrædd og
rugluð. Það var hræðilegt að geta
átt von á því að verða slíkum
skelfilegum ofsjónum að bráð hve-
nær sem væri.
„Mig hefur dreymt það allt.
44
HEIMILISRITIÐ