Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 53

þeir sér við að tala um hina og
þessa pilta, sem illa báru til fæt-
urna í dansinum og virtust ekki
geta haldið taktinum. Loks rak
að því, að Kalli fór að hlæja og
stríða einum dansherranna, svo
margir sáu og heyrðu. Sagðist hann
ráðleggja honum að dansa heldur
við kýrnar í fjósinu, því þær væru
betur við hans hæfi.
Pilturinn lét í fyrstu þessi orð
Kalla eins og vind um eyru þjóta
og hélt áfram að dansa á sína
vísu, en þegar Kalli hélt áfram að
hæðast að honum, þá sleppti hann
dömunni og gerði sig líklegan til
að hafa endaskipti á honum, áður
en fólk færi að hafa meiri skemmt-
un af þessu. En hann hafði ekki
fyrr rokið í Kalla, er þeir Gústi
og Gvendur réðust að honum með
hnefana á lofti.
Þegar pilturinn sá, að hann var
einn á móti þremur, forðaði hann
sér til dyravarðarins, áður en ver
færi, og kærði þessa framkomu.
Dyravörðurinn hótaði að hringja á
lögregluna og láta hirða þá félaga
fyrir að ráðast á saklausa menn í
hvert skipti sem þeir létu sjá sig
þar inni. Við þessa hótun dyra-
varðarins hættu þeir félagar áflog-
unum, læddust í burtu og settust
niður við borðið, eins og ekkert
væri um að vera.
Stúlkan, sem pilturinn hafði ver-
ið að dansa við, varð yfir sig hrædd
og spurði mjög blíðrödduð:
„Ertu nokkuð meiddur Óli minn?
Heldurðu að þú getir dansað við
mig áfram?“
„Já, elskan mín, ég er ekkert
meiddur. Við skulum halda áfram
að dansa. Ég skal taka betur í
dónann, þegar ég fæ tækifæri —
og þá skal hann fá að mætá mér
aleinn“.
Þau dönsuðu, töluðu mikið sam-
an og hlógu öðru hvoru. Svo virt-
ist sem þau væru í meira lagi ham-
ingjusöm. Kalli og félagar hans
tóku eftir þessu, og Kalli hvessti
illilegum augum til Óla og tautaði
fokvondur, að hann skyldi ein-
hverntíma taka betur á honum.
Það var farið að líða töluvert
á ballið, og fólk var farið að tínast
í burtu. Enn hafði Kalla ekki
heppnazt að ná sér í dömu. Það
var eins og stúlkurnar forðuðust
hann, og honum þótti verst að
láta Gústa og Gvend taka eftir
því. Hann var geðstirðari eftir því
sem tíminn leið og horfði öfund-
sjúkur á eftir Óla, þegar hann fór
með dömunni sinni heim af ball-
inu.
„Ég er hissa, að nokkur kven-
maður skuli láta sjá sig með þess-
um sveitamanni“, muldraði hann
með fyrirlitningu i röddinni.
Kalli var alltaf að líta til kven-
fólksins, sem sat á bekknum inni í
danssalnum, því þær voru flestar
herralausar. Hann gotraði gráðug-
um augunum yfir hópinn og tók þá
HEIMILISRITIÐ
51