Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 54

allt í einu eftir því, að ein anzi
snotur stúlka gaf honum í meira
lagi áberandi augnatillit 'og brosti
til hans um leið. Hjartað tók að
hoppa af kæti í brjóstinu á honum,
því það var enginn vafi á, að stúlk-
an meinti eitthvað með þessu.\
Strax og hljómsveitin byrjaði að
spila, rauk Kalli upp frá borðinu og
hneigði sig djúpt fyrir stúlkunni.
Hún þrýsti sér upp að honum og
sveif með honum um gólfið. Kalli
hafði aldrei fengið svo dásamlega
dansmey áður, og hann furðaði sig
á því að hafa ekki boðið henni fyrr
upp. Hún fylgdi honum svo vel
eftir og óhikandi í öllum hnébeygj-
um að hún virtist alveg vera sköp-
uð fyrir hann. Það leið heldur ekki
á löngu þar til fjörugar samræður
hófust hjá þeim, um danslistir og
slagsmál, og hún sagðist vera viss
um, að Kalli væri skapaður til að
iðka hvort tveggja.
Þegar Kalli hafði dansað blóð-
heita vangadansa við stúlkuna og
sagt henni frá ýmsu, sem komið
hafði fyrir hann, spurði hann hana,
hvort hann mætti fylgja henni
heim, því það væri dimmt og vont
veður úti. Stúlkan sagði, að það
væri meir en velkomið, því hún
ætti svo langt heim. Hann flýtti
sér þá að ná í frakkann sinn og
kvaddi félaga sína, eins og hann
var vanur á böllunum — með því
að segja „bless“ og blikka þá um
leið.
„Hvar áttu heima?“ spurði Kalli
s’túlkuna, þegar þau komu út.
„Ég á heima inni á Laugarnes-
vegi. Þér finnst það kannski nokk-
uð löng fylgd?“
„Allt í lagi, elskan mín, við fáum
okkur bara bíl“, sagði Kalli og
tókst allur á loft.
Kalli stöðvaði fyrsta bílinn, sem
þau mættu, og bað hann að keyra
í einum hvelli, því hann þyrfti að
flýta sér svo mikið. Stúlkan hló
að honum og virtist eiga bágt með
að stilla sig. Svo þrýsti hún sér
þétt upp að honum.
„Hefurðu prívat?“ spurði Kalli
þegar bíllinn ók af stað.
„Já, auðvitað. Ég hef alltaf haft
prívat, og ég get meira segja hitað
handa okkur kaffi, ef þú kærir þig
um“.
„Það er nú sv^i mér fínt að fá
heitt kaffi í frostinu“.
Loksins stanzaði bíllinn og Kalli
borgaði bílstjóranum, á meðan
stúlkan leitaði að húslyklinum í
veskinu sínu, og fylgdi henni svo
þegjandi eftir upp á efstu hæð, í
miklum spenningi. Loks nam hún
staðar og hvíslaði lágt:
„Farðu inn í herbergið, sem þú
sérð hérna beint á móti þér, og
vertu fljótur, því ég ætla að loka
ganghurðinni, svo að enginn trufli
okkur“.
Kalli lét ekki segja sér það
tvisvar, opnaði þegar hurðina í
mesta flýti og var kominn inn á
32
HEIMILISRITIÐ