Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 7

brosti Lampe læknir, þótt lion-
uin sviði það dálitið, að luin
skyldi ekki þurfa lians með sein
fyrr. Eftir það íylgdi hann henni
að vísu í skólann á morgnana,
en sótti hana ekki, — hann af-
sakaði það með því að hann hefði
svo mikið að gera í sjúkrahúsinu.
Hún var á níunda árinu, þegar
farið var að ræða um það meðal
lækna, hvort þeir hefðu undir
nokkriun kringxunstæðum leyl'i
til að deyða sjúklinga.
Ilinn frjálslyndi og heiðarlegi
læknir Westaná hélt því fram
kvöld eitt hjá Pave lækni, að í
vissum tilfellum væri það bein-
línir sk-ylda læknisins að auka
morfíngjöfina svo, að hún yrði
banvæn. Wihde læknir, hinn
káti Wihde, gerði gys að skoðun
Westanás, því þótt Wihde væri
talsverður efnishyggjumaður,
trúði hann samt á hin tíu boð-
orð.
Pave læknir var alveg sam-
mála Westaná og studdi hann
einarðlega.
— En Lampe var á sömu
skoðun og Wihde: Þú sJccilt eklci
mann deyða!
T*eir þjörkuðu um þetta allt
kvöldið. Eins og ávallt, er menn
rökræða, eyddu þeir mestum
tíma í að misskilja hvern annan,
en fóru að öðru leyti kringmn
sjálft efnið, eins og köttur kring-
nm heitan graut. Þeir rifust ur_
mannréttindi, og um hvort það
hefði verið Rousseau eða Volta-
ire sem var höfundur að bók-
inni „l’Esprit des lois“. (En höf-
undur hennar er, sem kunnugt er
Montesquiu).
Málið var alltof flókið fyrir
fjóra lækna að levsa á einu
kvöldi og yfir glösum. Lampe
læknir fór heim, dálítið druklc-
inn og leit einungis á málið frá
sínu eigin sjónanniði, — en á
því verður enginn klókari, eins
og þið vitið.
Morguninn eftir var Lampe
timbraður og þótti það miður.
Svarthærða telpan hans var
venju fremur lengi að vekja
liann, og tókst það aðeins með
því að toga fast og lengi í hárið
á honum. Hún krafðist þess að
hann færi ineð henni í langan
leiðangur, — út í Bvggðarey, —
og þegar Lampe var búinn að
klæða sig og reyna að borða
morgunverð, (hann hafði afleitt
bragð í munninum eftir lcendi-
ríið) gengu þau út saman. Það
var bjart haustveður. Hann
sagði henni frá því, er hann var
einn úti í sveit á lijólhesti, í
æsku sinni, og ólmur llestur elti
hann, Hún fvlgdist með sögunni
af miklum áhuga og dökku aug-
un hennar voru galopin — og
hún andvarpaði af létti, þegar
liann loks komst undan hestin-
»un. Að vísu hafði hún heyrt sög-
5
HEIMILISRITIÐ