Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 44

— Þú ert hreinasta perla,
Peggy!
Peter þrýsti henni að sér.
— Veiztu, hvað mamma er
hrifin af þér?
— Eg held, að ég hafi áunn-
ið mýr virðingú liennar, sagði
Peggy blátt áfram. Svo, þegar
faðir þinn kemur heim, þá ætla
ég að vita, hvernig honum fellur
A’ið mig.
— Það verður erfiðara að eiga
^ ið hann, mælti Peter og varð
Jiugsi. Það duga engin fegrunar-
smyrsl við pabba.
Peggy hló giettnislega:
— Aldur konunnar fer eftir
útliti hennar, en karlmaðurinn
er nákvæmlega jafn gamall og
lionum sjálfum finnst liann vera,
svaraði hún og lagði hönd sína
í lófa Peters.
Hinn virðulegi, gildvaxni
Henrv Perkins sat við skrifborð
sitt daginn eftir, þegar baiið var
að dyrum. Hann kallaði: — Kom
inn! og horfði síðan fast á Peggy,
sem kom þegjandi inn úr dyrun-
um. Hann leit næstum því ógn-
andi út, vegna Jiins áberandi
mikla sjálfstrausts, er svipurinn
bar vott, um. Hann var bersýni-
lega' maður, sem tók sjálfan sig
alvarlega.
Peggv starði svo lengi á hann,
að hann var rétt að því kominn
að hrópa upp yfir sig. — Svo
sagði hún:
42
— Ég er með símskeyti til
Perkins.
— Látið [>að þá koma!
— Eruð þér Perkins? spurði
hún uhdrandi.
— Hvers vegna haldið þér að
ég sé hann ekki? Hann var á
báðum áttum, hvort hann ætti
að rjúka upp eða ekki.
— Eiginlega ekki af neinni á-
stæðu, það er bara ... Peggy
varð vandræðaleg. — Þér verð-
ið að aísaka, Perkins, en rnér
fannst nefnilega, að þér lituð
eklvi út, eins og þér gætuð átt
fullorðinn son.
— Nú, svo yður fannst það
ekki, frölven góð. Gullhamrarnir
stigu honum til höfuðs. Hann
reyndi nú að sýnast í senn várðu-
legur og vingjarnlegur. En hún
var mjög vandræðaleg og barns-
Jeg á svip, og það fór henni töfr-
andi vel. — Hann spurði hlýlega:
— Ilvað vilduð þér svo segja
mér meira, íröken?
Naumast hefði Henry Perkins
trúað því, ef honum hefði verið
sagt það fyrir, að næstu vikurn-
ar myndi liann iðulega eiga sam-
ræður við stofuþemu konu sinn-
ar, og að orðaval hans nálgaðist
jafnvel það, að vera daðurslegt
við þau tækifæri. Þessar sam-
ræður voru honum mikið yndi.
Unga stúlkan liafði syo einstæða
hæfileika í þá átt að fá hann til
að ímynda sér, að hann væri orð-
HEIMILISRITIÐ