Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 53

á spítala, er markverð. Sérhvér
sjúklingur býst %-ið, að læknar og
hjúkrunarkonur segi sér að
hlýða framandi og óskiljanlegum
fyrirskipunum, og samt eru þeir
fúsir til að hlýða öllu, sem fyrir
þá verður lagt. En stundum get-
ur þessi undirgefni komið á stað
fáránlegum ruglingi, eins og átti
sér stað með herra D.
Eg hafði hitt hinn franska
lierra D. í miðdegisveizlu í New
York, og fundist mikið til um
þennan hógværa og menntaða
visindamann. Ég bauð honum að
koma til mín í Chieago, en þeg-
ar hann kom hafði ég óvanalega
mikið að gera. Eg gaf nákvæmar
fyrirskipanir um viðtökur þær,
er hann a*tti að fá, og lét starfs-
liðið við spítalann skilja, að okk-
ur væri það mikil sæmd að fá
lieimsókn af þessum manni. Eg
vissi að samstarfsfólki mínu var
vel trúandi til að sýna honum
fulla sæmd, þangað til að ég gæti
komizt til að hitta hann.
Eg sagði fólkinu líka frá sjúkl-
ingi, sem við áttum von á. 1‘essi
sjúklingur myndi þarfnast liinn-
ar míkvæmustu umhyggju.
Þetta var auðugur maður og ein-
þykkur. S\-o gaf ég þessu ekki
frekari gaum. Eg ætlaði að koma
eins fljótt og ég gæti, af því að
ég vildi ekki missa af tímanum,
sem inér gæfist til að hitta vís-
indamanninn, herra D.
HEIMILI&RITIÐ
Ég bjóst hálfpartinn við að
hitta hann í biðstofunni minni,
en skrifarinn minn sagði mér að
hann hefði verið þrejdtur og
ætlaði að fá sér blund á dívan-
inum í vinnustofu minni.
„Er nýi sjúklingnrinn kom-
inn?“ spurði ég.
„Já hann er kominn og hátt-
aður upp í rúm á þriðju hæð.
Hann var ósköp þægur“, sagði
hún.
Herra D'. svaf svo vært, þegar
að ég kom inn í hálfdimma lestr-
arstofuna, að ég tímdi ekki að
vekja hann. Eg var hálfhissa
]x\gar ég sá, að hann hafði rakað
aí sér skeggið síðan ég sá hann í
New York. Eg læddist út úr
lestrarstofunni, og fór upp á loft
til að sjá nýja sjúklinginn.
Ég opnaði dyrnar, og þegar
ég leit inn í stofuna, langaði mig
ínest til að hverfa niður í jörðina,
því að þarna lá herra D. á hyít-
um koddum, og fallega, svarta
skeggið flóði út vfir sængurverið.
„Kæri vinur“, sagði ég, ;jeruð
þér veikur? Þér eruð komimr í
rúmið. Varð yður illt allt í einu?“
„Illt“ sagði hann nefmæltur.
„Skollinn hafi það. Ég kom til að
heimsækja yður, og svo komu
hjúkrunarkonurnar og læknarnir
yðar og létu mig hátta niður- í
þetta rúm. Þau sögðu mér, að
þér hefðuð sagt, að ég skyldi fara
strax í rúmið“. Hreimurinn í
51