Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 54

rödd hans, sem áður hafði lvst
geðæsingu, breyttist í ótta.
Hann athugaði vandlega svipinn
á mér.
„Segið mér læknir, hvort fjöl-
skylda mín hefur fyrirskipað
þetta. Er þetta samsæri? Halda
þau, að ég þjáist af einhverri
voðalegri veiki, sem ég hef ekki
hugmýnd um?“
Það rann upp fjós fyrir mér.
Skegglausi maðurinn, sem var í
lestrarstofu minni! Ilvíiík skeif-
ingar mistök!
Eg' stamaði afsakanir, hálf-
ringlaður, og vænti þess af innsta
hjartans grunni að sjá vott um
náð og' fvrirgefningu í svip vís-
indamamisins. Herra D. skildi
ekki vel ensku og afsakanir min-
ar voru fluttar hratt og óskipu-
lega. Þá sá ég í svip hans brcgða
upp ljósi af skilningi og leiftri af
galliskri kímni. Aður en ég hafði
komist til botns í afsökunum
mínum var hann farinn aö hrist-
ast af hlátri og tárin runnu niður
í skeggið.
Þá var sú þraut unnin. En nú
var eftir að fást við hinn ríka,
geðstirða þrjót, sem lá sofandi í
lestrarstofu minni. Sem betur fór
liafði svefninn liresst liann, s\ o
að hann var í ágætu skapi. Hon-
um hafði fundizt eitthvað ein-
kennilegt við þessar alúðlegu
viðtökur.
„Mér þótti þær ásætar“, full-
yrti hann, og sló á lærið á mér
með feitri hendinni. „Svona skul-
uð þér taka á móti fólki. Þetta
gerir manni gott. Spítalafólkið er
venjulega svo fjandi ókunnug-
legt í viðmóti“.
Röng sjúkdómsgreining
STARFSDAGUR minn er
ávallt hinn sami viku eftir viku.
Ég fer á fætur kl. 7 og hálftíma
síðar er ég kominn til vinnu. Það
tekur næsta hálftíma að fara á
stofugang. I skurðstofunni d\-el
ég vanalega 45 mínútur, og eft-
ir það neyti ég lítils morgun-
verðar. Seinni part dagsins fer ég
í sjúkravitjanir, og á kvöldin sit
ég við lestur eða skriftir.
Vinnudagur konu minnar er
varla jafn hnitmiðaður, en þó
hefur luin varla minna að gera.
Enginn neina hún, jafnvel ekki
maðurinn hennar, veit hve marg-
ar fjölskyldur hún hefur tekið
að sér að fæða, klæða, aðstoða
og kenna.
Þegar ég bið hana að hlífa sér
og eyða meiri tíma í tónlist og
lestur, sem lnín er svo hneigð
fyrir, svarar hún ávallt því
sama: „Þetta verður að gerast".
Tillitsleysi hennar til heilsun-
ar hefur stundum valdið mér á-
hyggjum, — og einu sinni, fyrir
fimmtán árum, varð ég alvarlega
hræddur. Mér virtist hún myndi
52
HEIMILISRITIÐ