Heimilisritið - 01.02.1948, Blaðsíða 59
hafi verið úr hófi fram ástfang-
inn af henni, ef svo mætti segja,
— og fram úr hófi afbrýðisam-
i>r“.
Poirot sagði með hægð:
„Það er hugsanlegt — já.
Hann er mjög einkennilegur
maður, Marshall. Ég hef veitt
honum nánar gætur, og sönnun-
argögnum hans“.
„Sönnunargögn á ritvél!“
sagði Weston, og hló. „Hvernig
líst yður á það Colgate?“
Colgate brosti kankvíslega.
„Ég skal segja yður, lögreglu-
stjóri, að mér virðist það nokk-
uð tvísýnt. En þó — ef þernan
hefur heyrt í ritvélinni á þessum
;íma, þá verður að taka mark á
því, og þá verðum við að líta í
aðra átt“.
,.Hm, — í hvaða átt ættum
við að líta“, sagði Weston.
VI.
ÞEIR sátu um hríð, og veltu
málinu fyrir sér. Colgate tók
fyrstur til máls.
„Sþursmálið er — var það ut-
anaðkomandi manneskja, eða
einhver af dvalargestunum?
Auðyitað geng cg eklci alveg
framhjá þjónustufólkinu, en ég
sr ekki trúaður á, að neitt af
því komi ti! greina. Fvrst og
iremst verðum við að íhuga á-
stæðuna. Hún getur naumast
verð margskonar. Svo virðist
sem einungis maðurinn hennar
geti haft fjárhagslegan ábata af
dauða hennar. Hvaða ástæður
eru aðrar? Afbrýðisemi. Mér
virðist við nánari athugun, að ef
nokkurn tíma hafi verið um að
ræða crime passionel“ — hann
hneigði sig fyrir Poirot — „þá
sé það núna“.
Poirot horfði upp í loftið og
tautaði:
„Það eru til svo margar ástrið-
ur. Óvildannenn Arlenu Mars-
hall hafa — eins og ég sagði áð-
an — áreiðanlega verið kven-
menn“.
Weston sagði:
„Það er nokkuð til i því; kven-
fólkið hefur helst haft hom í
síðu hennar“.
Poirot sagði:
„Þessi glæpur hefur varla ver-
ið framinn af kvenmanni. Hvað
segir læknirinn?“
Weston ræskti sig, og sagði:
„Neasdon ei; nærri viss um að
glæpurinn sé framinn af karl-
manni. Sterk handtök. Það er
ekki útilokað að óvenjulega
sterk kona háfi verið að verki,
en fjandans ári ólíklegt“.
Poirot kinkaði kolli.
„Alveg rétt. Arsenik í Pebolla
— eitrað súkkulaði —- jafnvel
skammbyssa —, en kyrking —
nei! Það er karlmaður sem við
verðum að skyggnast um eftir.
— Og það gerir málið erfiðara.
HEIMILISRITIÐ
57