Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 13
Hendurnar
Hryllingssaga nr. 2
EFTIR HALLA TEITS
ÞAÐ VAR engin viðhöfn
höfð við mig þegar ég kom þang-
að. Þeir virtust vera vanir mönn-
um einsog mér.
Allir voru mér góðir og ég
fékk ágætan mat. Eg hefði gjarn-
an viljað vera þar áfram, því
þar gat ég hugsað í fó og næði,
en þeir sögðu, að ég væri ekki
geðveikur lengur og yrði þess-
vegna að fara. Eg rengdi þá, en
það dugði ekkert. Þeir sögðu
bara, að vitleysan færi aldrei al-
veg ef hvtn væri á annað borð
komin inn í kollinn á einhverj-
um. Annars voru þetta víst
prýðilegir læknar.
Þeir sögðu, að ég hefði orðið
vitfirrtur afþvíað sjá hendur,
fallegar hendur. En þegar ég
sagðist halda, að það væri frem-
ur hægt að verða vitlaus afþví-
að sjá ekki þær hendur, sem ég
hefði séð, þá hlekkjuðu þeir mig
við ofn og sögðu, að ég myndi
líklega vera óróagemsi. Við hlið
mér varð ég svo að hafa nætur-
gagn til þess að þurfa ekki að ó-
náða gæzlumanninn. Hann var
alltaf að slá sér upp með einni
hjúkrunarkonunni. Hún sagðist
vera tuttugu og sjö ára, — en
hún var líka lymskuleg í andliti.
ÉG KYSSTI stúlku fyrir 6 ár-
um og daginn eftir var ekið með
mig á geðveikrahælið. — Þá grét
mamma. — Stúlkan var ljót, og
fram til þessa hafði enginn kært
sig um að kyssa liana nema ég,
en hún hafði fegurstu hendur í
HEIMILISRITIÐ
11