Heimilisritið - 01.03.1948, Blaðsíða 15

geyma peningana og hendurnar,
þegar ég væri búinn að ná í þær.
Hendurnar áttu að verða mín
eign, og ég mælti mér. leynilegt
mót við stúlkuna, sem átti þær
þá og bar þær.
Eg drapjiana alla', nema liend-
urnar; þær voru eilífar að mínum
dómi. Líkamanum fleygði ég í
djúpt vatn uppi í sveit. Eg horfði
á eftir honum, er hann seig hægt
til botns í tæru vatninu. Þegar
hann kom við botninn gruggað-
'ist vatnið, og þegar sezt var til
í því sást líkaminn ekki lengur.
Ég skolaði hendurnar og fór með
þær lieim í herbergið mitt.
Eg lagði hendurnar á borð og
settist síðan á stól fyrir framan
það. Allan daginn sat ég graf-
kyrr og horfði á þær. — Og það
leið heil vika ....
Svefn og vaka skiptust á í lífi
mínu, en alltaf 'flaut umhugsun-
in um hendurnar ofan á í vitund
minni. A daginn lét ég hendurn-
ar liggja á borðinú fyrir framan
niig, og svo sat ég hreyfingarlaus
allan daginn og dáðist að þeim.
Þegar ég fór út setti ég þær
ofan í peningakistuna, læsti
henni og geymdi Ivkilinn á bandi
um hálsinn. A næturnar hengdi
ég þær upp á þa-rtil gerða þver-
slá, sem hékk fyrir ofan rúmið
mitt. Og þegar ég var háttaður á
kvöldin lá ég endilangur og virti
þær fyrir mér. Ég þurfti ekki
nema að gera smá rifu á augun
til þess að geta séð þær.
Eg nefndi ekki við nokkurn
mann að ég ætti hendurnar, enda
töluðu engir við mig, því allir
virtust vera hræddir við mig af
því, að ég hafði verið á geð-
veikrahæli. — Ég ætlaði mér ein-
um að eiga þær á meðan ég lifði
og enginn átti að fá að sjá þær.
Nú var ekki andlit stúlkunnar
eða annað af henni tilþessað
trufla mig, því skrokkurinn var
langt upp í sveit á botninum í
djúpu vatni, og það var líka
sandur og mold ofaná honum.
Hendurnar héngu uppi á vegg, á
sama tíma er skrokkurinn var á
botninum í djúpu og myrku
vatninu.
Stundum kom mamma að
heimsækja mig. Ég vissi að hún
kom aðeins til þess að athuga,
hvort ég væri geggjaður ennþá.
Hún var alltaf rauðeyg af gráti
útaf mér. Hún ásakaði guð fyrir
það að láta einkason hennar
verða geðveikan. Ég sagði henni
alltaf, að ég væri hamingju-
samur, en þá grét hún bara enn-
þá meira og sagði, að svo lengi
sem ég væri hamingjusamur, þá
væri það víst að ég' væri vitlaus.
Það væri ekki fyrren ég færi að
gráta, að sönnun væri fengin fvr-
ir því að mér væri batnað. En
ég gat ekki grátið tilþessað
þóknast henni, þarsem ég var
HEIMILISRITIÐ
13