Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 16

um mælir luin bölvun yfir
hvern þann, sem segir öðrum
manni sögu hennar. Sá, sem það
gerir, skal deyja innan sólar-
hrings. Auðvitað er ég ekkert
smeykur, en hinsvegar finnst mér
ekki ég hafa neinn rétt til að
Ijósta upp leyndarmáli ungu
stúlkunnar“.
„Ungi vinur“, Falcott prófessor
var staðinn á fætur og lagði
höndina á öxl unga mannsins.
„Nærgætni yðar er yður til mik-
ils sóma. En, drengur minn,
minnist einkunnarorða vorra:
Vísindunum allt! Auðvitað er
ekkert að óttast. Við erum
Evrópumenn, sem aðhyllumst
vísindi, en ekki Egyptar, sem
trúa á ketti“.
„Jæja þá“. Williamson tók
skjalið upp úr töskunni og
breiddi varlega úr því.
„Þetta er sagan uin Nalinthia,
dóttnr NotJci, prests Anuhi . .
1 stundarfjórðung hljómaði
rödd hans í kvöldkyrrðinni. Það
dó í pípu Talcotts. Purdv sat á-
iútur og starði niður fyrir sig.
Þegar Williamson hætti lestr-
inum j)ögðu þeir allir nokkrar
mínútur.
Svo spratt Purdy á fætur.
„Guð sé oss næstur!“ hrópaði
hann, „hvílkur viðbjóður! Ótrú-
legt, ótrúlegt. Ég vona að til sé
líf eftir dauðann, og að bölvun
ungu stúlkunnar bitni á böðlum
hennar .. .“
„Þér gleymið því“, sagði Tal-
cott rólega, „að ef bölvunin verð-
ur að áhrínsorðum, þá bitnar
lnin einnig á þeim, sem segir sög-
una. Með öðrum orðum, þessum
unga vini okkar hérna“.
„Þér hafið rétt fyrir yður!“
sagði Purdy. „Ég myndi ekki
segja neinum þessa sögu hvað
sem í boði væri“.
„Þvættingur!“ sagði prófess-
orinn hvasst. „Við lifum á tutt-
ugustu öldinni“.
„Alveg sama“, svaraði Pur-
dy. „Ég hef séð svo margt um
dagana að ég veit, að Austur-
lönd standa nær tuttugustu öld
fyrir Krist, en tuttugústu öld
eftir Krist“.
„Það er áliðið“, sagði Talcott.
„Það er kominn kvöldverðay-
tími“.
Talcott prófessor beygði frá
Piccadilly Cirkus inn í Regent-
stræti. Þokan var dimm, ekta
Lundúnaveður, ljósin lýstu eins
og gular grútartýrur. Hann gekk
hægt, sokkinn niður í djúpar
hugsanir. Allt í einu leit liann
upp.
„Vitanlega! Hvers vegna hefur
mér ekki lnigkvæmst það fyrr?“
Hann gekk að götuljósi og
rýndi í vasabók sína.
„Brandon! Það er rétti mað-
14
HEIMILISRITIÐ