Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 17

urinn!“ Hann kinkaði ánægju-
lega kolli, stakk bókinni í vas-
ann og flýtti sér upp í strætis-
vagn.
Brandon bjó i skuggalegu
liúsi. Talcott tók í fornfglegan
bjöllustreng og heyrði urgandi
bjölluhljóm langt inni í húsinu.
Brandon lauk upp. Hann var
lítill, skorpinn og sköllóttur.
„Hvað, þér kominn, Talcott!“
lirópaði hann með ískrandi
röddu. Hann bauð gesti sínum
inn í illa lýst bókaherbergi, fyllt
bókum frá gólfi til lofts.
„Eg kem til yðar vegna alvar-
legs máls“, hóf Talcott mál sitt.
og settist. ,,Það er ráðgáta, sem
mér hefur legið þungt á hjafta
i langan tírna. Svo þetta skýrist
ögn, ætla ég fyrst að leggja fyrir
yður spurningu, sem ég álít yður
ntámia færastan um að svara:
Alitið þér, að bölvun, sem er tvö
þúsund ára gömul geti orðið að
áhrínsorðum enn þann dag i
dag?“
„Tja“, sagði Brandou með
semingi, „þessu er erfitt áð
svara. Þess eru ótvíræð dæmi,
að slíkt liafi haldið mætti sínum
á vissan hátt. En af því getur
maður ekki ályktað að það sé
regla. Eg þekki einstök tilfelli,
sem vísindin hafa alls ekki get-
að skýrt, og önnur tilfelli þar
sem slíkt er afhjúpað sem svik
eða undarleg tilviljun. En lofið
mér að heyra meira um málið
áður en ég segi álit mitt“.
Talcott sat andartak og starði
framundan sér.
„Munið þér eftir Williamson?“
spurði hann allt í einu. „Ungum
manni, sem var með mér á ráð-
stefnunni í Kaupmannahöfn ár-
ið 1912?“
„Já“, svaraði Brandon. „Et'ni-
legur, ungur maður“.
„Hann fann gröf í eyðimörk-
inni hjá Anarshan, dálítilli vin
um það bil átta mílur frá Sam-
arkand. Hann opnaði gröfina og
fann fagra múmíukistu. I henni
hvíldi lík ungrar stúlku, sem
hafði verið numin á brott frá
heimkynnum sínum við Níl,
þoldi hræðilegustu pyndingar, og
svipti sjálfa sig lífi, en lét eftir
sig frásögn um þjáningar sín-
ar, til þess að elskhugi hennar
mætti hefna henriar. Hún mælti
bölvun yfir hvern þann, sem
segði sögu liennar öðrum. Sá
hinn sami skyldi deyja innan
sólarhrings eftir að hafa sagt sög-
una. Williamson sagði söguna.
Ég held því ekki fram, að það
hafi beinlínis verið vegna áskor-
unar minnar, en þó ef til vill ó-
beinlínis. Hann sagði okkur
Purdy hana. Og áður en dagur-
inn var liðinn var hann dauður.
Við fundum hann, og andlit hans
var svo illa leikið, að við þekkt-
um hann nauniast. Kvöld eitt á
HEIMILISRITIÐ
15