Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 19

fyrirhrigði gerðust. Þeir settust
framan við arininn og reyndu að
rabba saman. Þegar klukkuna
vantáði stundarfjórðung í tólf,
kom Edmund inn. Hann var í
regnkápu, og rennvotur.
„Það er mikil þoka í kvöld",
sjigði hann. „Ég gekk umhverfis
husið til að athuga hvort allt
væri með kyrrum kjörum, en
maður sér ekki langt frá sér
núna“.
Klukkan sló tólf. Talcott stóð
upp, þegar hljómurinn dó út,
og byrjiiði rólegri röddu:
„Þetta er sagan um Nalinthia,
dóttur Notki, prests Anubi . . .“
í stundarfjórðung hljómaði
rödd hans í kvöldkyrrðinni.
„Óhugnanleg saga“, tautaði
Erandon. „Nú skulum við sjá ár-
angurinn“.
Þeim kom saman um að vaka
aila nóttina, og vera á verði til
skiþtis. Annar átti að vaka, með-
an' hinn fengi sér blund í Iiæg-
indastól. Edmund hafði boðist
til að vaka fyrstur. Hann ætlaði
að ganga umhverfis húsið á hálfr-
ar stundar fresti, og klukkan
átta skyldi Brandon taka við.
Fjómm simnmi gekk Edmund
varðgöngu sina í þokunni.
Kíukkan sló hált' þrjú og hann
læddist út.
Andartaki síðar heyrðist óp,
byssuskot og dvnkur af líkama,
sém féil til jarðar.
Brandon spratt á fætur ogkall-
aði á Talcott, sem samstundis
stóð upp. Hann þreif stóran eld-
skörung og hljóp út. Brátt kom
Iinnn afttir og h'álf dró á eftir sér'
gamla þjóniriii. Áridlit Edmnnds
var Ijótt á að líta. Ifann var
hálf bliridaður af blóðinu, sem
rann niður í augu hans úr
mörgum skurðum á erininu. Að
öðru leyti var hann ósærður og
röddin var alveg róleg:
„Ég sá ekki, hvað af því varð,
hvað sem það kann að hafa ver-
ið. Þið þurfið ekki að hafa á-
hyggjur min vegna . . . en læsið
hurðinni. Það er einhver fjand-
inn þarna úti“.
Brandon glápti á hann úrræða-
laus, en Talcott hjálpaði Ed-
mund eftir bezlu getu; þvoði sár-
in og á meðan lét gamli maður-
inn dæluna g’anga:
„Ég var rétt kominn útúr
dyrunum og staklraði ofurlitið
við til að vertia augun myrkrinu,
jiegar eittlivað skall á höfði mér.
Ég veit ekki hvort það korii að
ofan eða neðan eða framan að
mer. Ég veit ekki hvort það var
dýr cða maður. Það var kol-
dinnnt og þetta skeði svo fljótt,
að ég áttaði mi£ eklci fyrr en
mér fannst eins og eldur lögað’r
um andlit mitt“. Edmund Ætlaði
að rísa á fætur, en Talcott ýti't
honúm aftur niður á legiibekk-
inri. Hann batt um sárin, og alla.
HBriVIILÍSHITIÐ
17.