Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 47

ingar því fram, að hann sé jafn
dómbær á vín og þú“.
„Komdu, við skulum fara“.
„Hvert?“
„Niður í kjallarann þinn“.
„Vinur minn, nei; ég vil ekki
níðast á göfuglyndi þínu. Eg
skil, að þú hefur öðru að sinna.
Luehési —“. .
„Ég hef eklcert að gera; —
komum“.
„Vinur minn, nei. Það er ekki
vegná annríkis þíns, heldur
kveísins, sem ég veit að þjáir
þig. Grafhvelt'ingarnar eru afar
rakar ot þaktar saltþéturs-
skorpu“.
„Við skulum fara engu ao síð-
ur. Kvefið er lireinn hégómi.
Amontillado! Þú Iieiur verið
gabbaður. Og hváð I uchesi við-
víkur, þá getur hann ekki greint
Sherry frá Aihöntilladp“.
Að svö mæltu greip Fortunato
um handlegg mér. Ég setti upp
svarta silliigi’ímu og sveipaði að
mér kápunni, ög við flýttum
okkur heirn í höll mína.
Enginn þjónanna var heima;
þeir voru farnir til að tak,a þátt
í hátíðahöldunum. Ég hafði sagt
þeim, að ég kæmi ekki heirn fyrr
en um morguninn og bannaði
þeim að hréyfa sig að héimán.
Þessi skipun nægði, það var mér
vel Ijóst, til þess að þeir hyrfu
allir sem einn, jafnskjótt og ég
sneri við þeim bakinu.
Eg tók tvo kertastjaka og
rétti Fortunato annan þeirra: Ég
gekk á undan niður hringstiga,
niður í grafhvelfingarnar, og
bað Fortunato að fara varíega.
Að lokum komumst við niður og
stóðum á röku gólfinu á graf-
hvélfingú Möhtresoranna.
Göngulag 's’inar míns var reik-
ult, og bjöllurnar á hatti hans
klingdu við hvert fótmál.
„Tunnan?" sagði hann.
„Hún er lengTa burtu“, sagði
ég; en taktu eftir hvíta vefnum,
sem glyttir í á þessum hellis-
veggjum“.
„Sáltpétur?“ spurði hann.
„Saltpétur“, svaraði ég. ,;Hve
lengi hefur þxi haft þetta kvef.'“
VesliugS ’.inur minn fékk á-
kafa hóstakviðu, svo að það liðu
fleiri mínútur áður hann gæti
svarað.
„Það er ekkert“, sagði hann
loks.
„Xoindu“, sagði ég ákveðinn.
„Vio skulum snúá við; heilsa þín
er fyrir öllu. Þú ert ríkur, virtur,
dáður, elskaður; þú ert ham-
ingjusamur, eins og ég var einu
sinni. Þín yrði saknað. Þetta er
ekki nauðsýnlegt min vegna. Við
snúum aftur, þú ýrðir veikur, og
ég vil ekki vérða valdur að því.
Auk þess er syo Luchesi —-“.
„Þetta nægir“, sagði hann,
„hóstinn er einungis. hégómi;
liann drepur mig ekki. Ég dey
HEIMILISRITIÐ
45