Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 55

._Nei, Liiida sagði mér til“.
,.Ójá, og svo?“
„Svo tók ég saman dótið mitt,
og fór heim í gistihúsið“.
„En Linda?“ spurði Poirot.
„Linda? Hún fór í bað“.
„Voruð þið rétt við sjóinn?“
spurði Poirot.
„Já — í f'jörunni. Eg stóð
í skugganum undir klettunum,
og Linda litlu fjær, þar sem sólin
skein“.
„Fór Linda í sjóinn áður en
þér svo lögðuð af stað heim-
leiðis?“
Christine hugsaði sig um.
pBíðum við. Hún gekk eftir
fjörunni — jú, ég heyrði hana
busla í sjónum, meðan ég var
að ganga upp stíginn“.
„Þér eruð alveg vissar um
það, madame, að hún hafi far-
ið útí?“
Christine horfði undrandi á
Poirot.
Weston sagði:
„Gjörið svö vel að halda á-
fram, frú Redfern“.
„Já. Ég fór beina leið heim
í gistihúsið, skipti um föt, og
gekk síðan út á tennisvöllinn.
Þar hitti ég hin“.
„Hver voru það?“
„Marshall kapteinn, Odell
Gardener og Rosamund Darn-
ley. Við höfðum leikið skannna
stund, þegar við fiéttum — um
frú Mafshall“.
HEIiHLISRITIÐ
Poirot hallaði sér áfram. Harm
sagði:
„Hvaða hugsuðuð þér, þegar
þér fréttuð það?“
„Hugsaði?“ Það var auðséð,
að spurningin hafði óhugnanleg
áhrif á hana. „I’að var — hroða-
legt atvik“.
„Já, vitanlega. Þér hafið kom-
ist í geðshræringu það er skiljan-
legt. En hafði þetta enga sér-
staka þýðingu fyrir yður?“
Hún leit bænaraugum á Poi-
rot.
Hann liélt áfram:
„Þér eruð skjmsöm kona, frú
Redfern, og gerið yður skýra
grein fyrir hlutunum. Þér hafið
áreiðanlega verið búnar að
mynda yður skoðun um frú
Marshall, þenhan tipia sem þér
hafið dvalið hér“.
Christine sagði með hægð:
„Það fer varla hjá því, að
maður myndi sér skoðanir um
hina gestina“.
,,Já, auðvitað, það er eðlilegt.
Þessvegna langar mig til að
spyrja yður — kom það yður í
rauninni á óvart, að svona færi?“
„Ég held að ég skilji, hvað þer
eigið við. Nei, mér kom það ekki
á óvart. Auðvitað hnykkti mér
við. En — him var manneskja,
sem . ,.“
Poirot tók af henni orðið:
„Mánneskja, sem maður gat bú-
ist við að færi þannig. Já, mau-
53