Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 56

ame, það er hverju orði sannara.
En —- burtséð í'rá (hann lagði
áherzlu á orðið) 'persónulegum-
tilfjnningum, hvaða álit höfðuð
þér annars á i'rú Marshall?“
,,Er nauðsynlegt að fara út í
það núna?“
,,Já, ég held að það væri rétt-
ast".
Frú Redfern virtist allt í einu
vera orðin þreytt á því að halda
sér í liinu stranga jafnvægi. Það
færðist léttur roði í kinnarnar.
Hún sagði: „Að mínu áliti var
hún lítilfjörleg. Hún átti í raun-
iiini engan rétt á að lifa. Hún
var sálarlaus — lieimskingi. Hún
hugsaði ekki um annað en karl-
menn, föt og prjál. Hún var einsk-
isverð — hún var sníkjudýr!
Þess vegna furðar mig ekkert á
því, þó svona færi. Henni var
trúandi til að vera bendluð við
hverskyns ófögnuð — svik —
fals — fjárkúgun. Hún kom alls-
staðar illu til leiðar“.
Christine staldraði við og dró
þungt andann. Efri vörin titraði
af hrjdlingi. Weston hugsaði með
sér, að meiri andstæður en Ar-
lenu Marshall og Christine Red-
fem, væri varla hægt að hugsa
sér. Það flögraði að honum, að
hver sá, sem ætti konu eins og
Christine, gæti hægiega látið
ginnast af þessa heims Arlenum.
En það var eitt orð, sem West-
on hafði veitt sérstaklega at-
54
liygíi. Hann hallaði sér áfram og
sagði:
„Frú Redfern, hvers vegna
nefnduð þér hana í sambandi við
fjárkúgun?"
SJÖUNDI KAPÍTULI
I.
CHRISTINE starði á hann.
Hún virtist ekki skilja hvað
hann var að fara. Eftir stundar-
þögn sagði hún: „Það hefur lík-
lega verið af því að -— hún varð
fyrir þesskonar kúgun“.
„En — hvernig vitið þér það?“
spurði Weston.
Christine varð vandræðaleg.
„Ég veit það náttúrlega ekki
fyrir víst“, sagði hún. „Ég — ég
heyrði. dálítið“.
„Viljið þér gera svo vel að út-
skýra það nánar, frú Redfern“.
„Ég — auðvitað ætlaði ég
e,kki að hlusta eftir því“, sagði
Christine og roðnaði. „Það eru
tveir — nei, þrír dagar síðan.
Við vorum að spila bridge“.
Hún sneri sér að Poirot. „Þér
munið eftir því. Maðurinn níinn
og ég, Poirot og Rosamund
Darnley. Ég lagði upp. Það var
heitt og þungt loft í herberginu,
svo ég skrapp út á meðan. Ég
gekk niður að ströndinni og allt
í einu heyrði ég samtal. Eg
þekkti rödd Arlenu Stuart, sem
HEIMILISRITIÐ