Heimilisritið - 01.04.1948, Blaðsíða 59

Gijrdener. „Og þetta indælis
veður líka, friður og ró í loft-
\nu, þér skiljið, og engan grun-
u- hvað er að gerast hinum meg-
ín við tangann“.
„Þið urðuð ekkert vör við frú
Marshall í morgun?“
„Nei, alls ekki. Ég sagði ein-
mitt við manninn minn, „hvar
svo sem getur hún frú Marshall
verið?“ sagði ég. Fyrst koni
maðurinn hennar og'var að líta
eftir henni, og svo kom Patrick
Redfern; hann var óþolinmóður
og góndi í allar áttir. Ég hugsaði
með sjálfri mér: hvað er hann
eiginlega að elta þessa kven-
.ikepnu; þegar hann á svona sæta
>g laglega konu? — já, skepnu,
þannig leit ég á hana, er það ekki
:)dell?“
,,.Tú, elskan“.
„Ég skil hreint ekki hvemig
Marshall kapteinn, eins geðsleg-
ur maður og hann er, gat látið
sér detta í hug að giftast svona
kvenmanni. Og að geta látið
dóttur sína alast upp undir
l:andaríaðrinum á henni. Nei, ef
hann hefði látið skynsemina
i'áða, þá hefði hann giftst Rosa-
mund Damley, hún er prúð og
indæl l'.ona; og það verð ég
að segja, að það er aðdáunar-
yert, hvemig hún hefur komið
ir sinni fjnir borð og skapað
,>essa fjTÍrtaks verzlun. Hún ber
það líka með sér, að hún er gáfu-
HEIMJLISRITIÐ
kona, ég dáist að henni; og eins
og ég sagði við manninn minn
um daginn, þá getur hver mað-
ur séð, að hún er blátt áfram
ástfangin af Marshall — vitlaus
í honum, sagði ég; var það eklci
Odell?“
„Jú, elskan“.
„Þau þekktust víst í æsku, og
hver veit nema það ráðist nú
fram úr því á réttan hátt, þegar
hinni er rutt úr vegi; ég hafði
alltaf ímugust á henni“.
Poirot brosti. AVeston var
hálf ringlaður. Hann sagði:
„Þakka yður fyrir frú Garden-
er. Ég geng út frá því að hvor-
ugt ykkar hafi tekið eftir neinu
sem gæti upplýst málið“.
„Það held ég að sé óhætt að
fullyrða“, sagði Odell Gardener.
„Þau Redfern og frú Marshall
vonx saman sýknt og heilagt —
en það er á allra vitorði“.
„Hvernig er með manninn
hennar: tók hann sér þetta
nærri, haldið þér?“
„Marshall er mjög dulur mað-
ur“.
Frú Gardener samsinnti því.
„Hann er sannur Englendingnr".
IV.
ÞAÐ VIRTIST svo, sem and-
stæðar tilfinningar berðust um
að ná valdi vfir andlitssvip
Barrvs majórs. Með þeim skelf-
ingarsvúp, sem haim brá fynr