Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 14

leiðis til sýslumannsins og skýrði
honum frá því sem hann hafði
orðið áskynja.
Sýslumaðurinn brá skjótt við
og fékk nokkra menn í lið með
sér. Svo fóru þeir allir heim að
Kotinu.
Jóhann og félagar hans voru
allir teknir höndum og settir í
varðhald. Húsrannsóknin, sem
fylgdi, leiddi margt óvænt í ljós.
„Þetta var rösklega af sér vik-
ið“, sagði sýslumaðurinn og
klappaði vingjarnlega á öxlina á
Sölva þegar verkinu var lokið.
„Eg er nefnilega mannþekkjari
og sá strax að það eru menn eins
og þú sem maður getur treyst“.
Sölva var innanbrjósts eins og
hann væri að gleypa títuprjóna.
Hvað vissi sýslumaðurinn við-
víkjandi innbrotinu? Kannski
allt?
„Já, og svo var það þetta inn-
brot“ ,sagði Sölvi og herti upp
hugann. „Ef einhverjar sögur
skyldu vera komnar á kreik um
það......“
„Og hvað, ef svo væri?“ Sýslu-
maðurinn hvessti augun á Sölva.
„Þá ætlaði ég bara að segja að
það er helber lygi allt saman!“
sagði Sölvi og var nú aftur orð-
inn öruggur.
„Rétt, rétt, ungi vinur“, sagði
sýslumaðurinn og sló á herðarn-
ar á Sölva. „Eg hlusta aldrei eft-
ir þvaðri kvenna og sama ættir
þú að temja þér“. Sýslumaður
tók sér ofurlitla málhvíld, svo
bætti liann við næstum hvísl-
andi: „Og enda þótt eitthvað
væri til í þessu, hvað er það þá
á móti því að hafa haft hendur
í hári Jóhanns og kumpána hans?
Maður verður að geta reiknað
rétt, Sölvi minn! Það er allur
galdurinn“.
--------Sölvi gekk rakleiðis
heim til Fríðu. Hann var allt
annað en mildur á svipinn. Hann
ávítaði hana hai'ðlega fyrir að
liafa verið að slaðra í frænku
sína, og kvað sér efst í huga að
stefna þeim báðum fyrir róg.
Hún hlaut að skilja að embætt-
ismaður gat ekki sætt sig við
slíkt. Það var ekki fyrr en að
Fríða hafði grátið lengi og lofað
öllu fögru, að hann hét því að
gera ekki meira úr málinu.
„En ég vejt varla hvernig ég
get gert sýslumanninum það
skiljanlegt, að ég sýni .slíka
mildi“, sagði hann íbygginn.
* „Og þá held ég að þú þurfir
ekkert að vera að segja honum
það“, sagði hún um leið og hún
þurrkaði tárin úr augunum með
svuntuhorninu. „Vertu nú ekki
með nein látalæti“.
Nú gat Sölvi ekki lengur liald-
ið embættisvirðuleik sínum:
hann tók Fríðu í faðm sér og
kyssti hana.
ENDIR
12
HEIMILISRITIÐ