Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 20

að stara á þessa lítlu, grönnu og
glæsilegu konu á gangstéttinni.
Ilún var klædd fallegum, stutt-
um kjól, og nið'urundan honuin
gat að líta fagurlega lagaða fæt-
ur: Iítill klukkuhattur skyggði á
helminginn af sítróngulu andlit-
inu með kóralrauðum vörum, og
nú lyfti hún bláum blævæng, svo
að hann sá ekki lengur í andlit
lienni. Síðan hvarf hún inn í eina
l)úðina.
„Þú átt ekki reyna fyrir þér
þarna, Carey“, sagði Faulkner
stríðnislega. „Þú ert hér ókunn-
ugur, svo ég verð að vara þig við.
Einkum ættir þú að forðast frú
Chu!“
„Hvers vegna einkum hana?“
spurð'i Carey brosandi.
„Maðurinn — afar afbrýði-
samur, húttitú“, sagði Faulkner
og hermdi eftir rýtingsstungu
með hægri handa lireyfingu.
Nokkrum dögum seinna hafði
Carey ekkert sérstakt að gera,
svo hann leit inn í bankann, þar
sem Faulkner starfaði. Hann var
önnum kafinn, og Carey beið dá-
lítið óþolinmóður. En brátt opn-
uðust dyrnar á skrifstofu
Faulkners, og hann kom út á-
samt manni, sem Carey veitti ó-
sjálfrátt mikla athygli. Hann var
Kínverji, en með Evrópusniði
fram í fingurgóma, glæsilega og
smekklega búinn, og hann talaði
reiprennandi ensku. En það var
lævísi í skásettum auguntim, og
kringum þau voru óteljandi smá-
hrukkur. Hann hló oft svo skein
í drifhvítar tennur, en þrátt fyr-
ir vingjarnlegt fas mannsins og
alúðlega framkomu, fylltist
Carey kynlegri óbeit.
Þegar Faulkner kom auga á
vinn sinn, staðnæmdist hann og
sagði: „Góðan daginn, Carey. Eg
vona að þú hafir ekki beðið
lengi“. Svo sneri hann sér að
Kínverjanum og bætti við:
„Herra Chu, má ég kynna vður
majór Carey!“
„Það er mér sönn ánægja að
heilsa vini yðar, herra Faulkner.
Ætlið' þér að dvelja hér lengi,
majór Carey?“ spurði Chu eftir
að hafa heilsað með handabandi.
„I þrjár til fjórar vikur“, svar-
aði Carey og starði næstum sefj-
aður á andlit Kínverjans.
„Eg vona að þér kunnið vel
við yður hér, en í fvrstu er þetta
vitaskuld ókunn borg fyrir yðui.
Nú, en þér kynnist fljótt. Aðeins
fáir dagar, og svo verður maður
heillaður af töfrum borgarinnar“.
Lítil, gul höndin lokaðist hægt,
og Carey fann til slíkrar óbeitar,
að líkast vaf sem hrollur færi um
hann.
„Mér virðist þetta mjög at-
hyglisverð og skemmtileg borg“,
svaraði hann.
„Það mvndi gleðja mig, herra
Faulkner ef þér gætuð talið
18
HEIMILISRITIÐ