Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 24

endurtók orð sín og læsti mjóan
úlnlið hennar í greip sinni unz
oddhvassar neglur hans gengu
inn í huðina, en hún sýndi þess
engin merki, að hún fyndi til.
„Kiang einkaritari þinn er í
framan eins og heilagi apakött-
urinn“, sagði hún, og maður
hennar tók enn fastar um úlnlið
hennar og hvæsti: „Ég skal láta
kyrkja hann!“ Og siðfágaði Kín-
verjinn, sem leit út eins og Evr-
ópumaður, dró granna, blóð-
rauða silkisnúru upp úr vasa sín-
um og sýndi henni.
mJÚj gerðu það“, sagði hún
kuldalega, og hann sleppti hönd
hennar og brosti og sagði:
„Farðu og þvoðu úlnliði þína,
yndislega konan mín. Ég skal
gefa þér armbönd úr smarögðum,
ekta eins og dyggð þín, til að
hylja fingraför mín!“
Þrem dögum seinna sá Carey
hana aftur. Hún var að kaupa
gömul, falleg glös í búð við Keis-
aragötu, og þegar hún sá hann
var eins og Ijós tendraðist í aug-
um hennar, og hún sagði glöð:
„Góð'an daginn, herra Carey!“
Og Carey starði hugfanginn á
þessa glæsilegu konu. Hann tók
upp vínglas , og í sama bili sa'gði
hún: „Majór, hvað lengi þér vera
hér?“
„Rúmar þrjár vikur“, svaraði
hann hissa.
„Rúmar þrjár vikur, það vera
22
tími blómanna“, sagði hún, og
nú skildi hann.
Hann roðnaði mjög, og krist-
alsglasið rann úr hönd hans og
brotnaði í þúsund mola.
„Ó, ég braut giasið yðar“,
stamaði hann.
„N’ impovte — gerir ekkert“,
svaraði hún.
Engir að'rir viðskiptavinir
voru í litlu búðinni, og hann
spurði lágt: „Hvenær get ég
fengið að sjá yður aftur?“
„Þér óska sjá mig aftur — eins
og ég óska sjá yður?“ Hún átti
erfitt með að ná af sér löngum,
hvítum hanzkanum og svo lagði
hún litla hönd sína í lófa hans.
Háiin fann daufan kamelíuilm
og greip þétt um hönd hennar
og sagði lágt: „Já, aleina!“
„Ég ganga síðdegis í Ming-
garðinum — á morgun ég ganga
fyrir utan Prinsessuhofið. Þér
vita hvar það vera, majór
Carey?"
„Nei, en ég skal finna það“,
sagði hann.
ÞAÐ VAR hin gullna stund
fyrir sólsetur, og Carey beið úti
fyrir hofinu, við múrinn, sem var
gróinn ihnandi vafingsviði.
„Majór Carey", hljómaði
rödd, og hann sneri sér snöggt
við og sá Lao Chu standa í hliði
á múrnum. Hann flýtti sér til
móts við hana en starði þung-
HEIMILISRITIÐ