Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 40
skilja harm, ef hún sæi hann með
Vivienne.
Honum létti er ungur maður
kom og tók Vivienne frá honum,
og flýtti sér til Helen.
„Gordon“, sagði liún óróleg,
„veiztu að' faðir þinn er hér? Eg
sá þá við borð í litla salnum. Mér
þykir leitt ef hann sér olclcur
saman, hann verður reiður yfir
því að þú umgangist mig, af því
að ég vinn í verzluninni“.
„Þá skal hann fá að vita strax
í kvold, að við ætlum að giftast“.
„Nei, nei, Gordon! Það máttu
ekki segja. Hann má ekki kom-
ast að því á þann hátt. Þú þekk-
ir skapofsa hans, hann tekur ekki
tillit til þess, að hann er staddur
á opinberum stað, og ég gæti
ekki fyrirgefið' sjálfri mér, ef
hann hlypi á sig hér mín vegna“.
1 SAMA bili kom Vivienne
dansandi framhjá borði þeirra,
en er hún sá þau, stanzaði hún,
yfirgaf herrann og gekk til þeirra.
„Nei, hvað sér maður, hér sit-
ur þú og lætur fara vel um þig,
kæi'i Gordon minn“.
Gordon stóð upp.
„Má ég kynna ykkur, þetta
er ungfrú Waugham, ungfrú . . .“
„Það er óþarfi, Gordon. Eg
þekki afgreiðslustúlkurnar þín-
ar! Jæja, Gordon, ég bíð eft'ir
næsta dansi, sem þú lofaðir
/ (C
mer. ...
Hún reyndi að leiða hann •
burt, en hann stóð kyrr.
„Mér þykir fyrir því, Vivi-
enne, en við erum á förum“.
Vivienne fölnaði undir and-
litsfarðanum, svo áttaði hún sig
og reyndi að brosa, þótt henni
tækist illa að leyna gremjunni,
og togaði Gordon til sín.
„Má æskuvinkona þín ekki
kveðja þig sómasamlega?“ sagði
hún og kyssti hann á kinnina og
flýtti sér síðan hhejandi á brott.
Helen stóð og horfði niður fvr-
ir sig.
Gordon sneri sér að henni æst-
ur í skapi.
„Helen, þú verður að fyrir-
gefa mér, eigum við að fara?“
Hún kinkaði kolli og þau döns-
uðu í áttina til dyranna. Þau
voru næstum komin þangað, er
þau mættu Hannaway gamla.
Iíann stillti sér í veg fyrir þau.
„Já, sannarlega hafði Viv'ienne
rétt fyrir sér!“ hrópaði hann
reiðilega.
„Þetta er ósvífni. Gordon,
v’iltu gjöra svo vel að mæta í
skrifstofu minni klukkan 11 í
fyrramálið og standa reiknings-
skil framkomu þinnar við Vivi-
enne, og fyrir þctta. . . .“
Hann bandaði hendinni í átt
til Helen og endurtók:
„Klukkan 11, stundvíslega!“
Helen var vön að varðveita
jafnaðargeð sitt, en þetta varð
38
HEIMILISRITIÐ