Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 52

urnar, þegar ég sit við lianda-
vinnli útvið gluggann, og í hvert
skipti, sem klukkan slær, fæ ég
hjartslátt af gleði yfir því að nú
skuli vera liðiun hálftími síðan
áðan og dauðinn hafi færst
hálftíma nær mér.
Dauðinn? spurði Bjarni.
Hvers vegna talar þú um dauð-
ann? Þú, sem ert ung og lagleg
með rjóðar kinnar.
Hún leit í augu Bjarna, tók
báðum höndum um andlit hans
og sagði mjúkri ástúðlegri rödd:
Vinur minn, ég held að ég elski
þig og þó hef ég ekki séð þig
fyrr en í kvöld. En ég veit meira
um dauðann, en þig getur grun-
að, og kinnar mínar eru litaðar.
Og þau kysstust . . . og sáust
aldrei eftir það ...
Bjarni sagði mér þetta litla
ævintýri daginn eftir, og hann
sagðist einhverntíma ætla að
hitta hana aftur og tala við
hana. Hún hefði sagt svo rnargt
undarlegt, og brún augu henn-
ar hefðu verið svo falleg undir
oddlaga augabrúnu n um.
Þremur vikum eftir^ þetta
sýndi hann mér mynd af lienni.
Það var minningargrein ásamt
mynd af hinni látnu í Morgun-
blaðinu. Það voru berklar . ..
Hálfum mánuði eftir að hann
sýndi mér myndina stóð ég fyr-
ir framan borðstofuborðið og
draup höfði yfir líki hans. Það
50
voru berklar . . . Og ég held ég
viti, hvar hann smitaðist af
berklum.
En nú kem ég að því, sem ég
ætlaði að segja frá:
Ræða prestsins við jarðarför
Bjarna var falleg og flestir kom-
ust við. Söngurinn sveipaði mýkt
tilfinninganna yfir minninguna
um þennan látna vin. Við skóla-
félagar hans bárum kistuna síð-
asta spölinn að gröfinni. Það var
mildur marzdagur og anganin af
blómunum á kistunni gerði vet-
urinn að sumri.
Okkur fannst kistan vera ó-
eðlilega létt.
DAGTNN eftir jarðarförina,
er ég sat við vinnu mína heima
hjá mér, var hringt til mín. Það
var Sigmundur faðir Bjarna,
hann bað mig að koma strax
heim til sín, — það væri afar
áríðandi. Ég fór í frakka og lagði
af stað.
Eftir stutta stund var égkom-
inn þangað og gekk strax inn í
setustofuna. Ég sá Sigmund
fyrst. Hann sat í djúpum stól,
náfölur og að því er mér virtist
með mikinn skelfingarsvip á
andlitinu. Guðrún kona hans sat
á stól við hlið hans með sama
svip. Systir Guðrúnar og maður
hennar, ásamt móður Sigmund-
ar, voru þarna líka öll með sama
örvæntingarsvipinn. Það fyrsta,
HEIMILISRITIÐ