Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 5

sig. Fýrir Utan það er hún bezta
kerling —, bezta kona, hún
ínannna hennar. Ösköp trúuð, og
vildi áreiðanlega öllum vel. Og
þó voru þær svo ólíkar, gamla
konan og dóttirin. Dóttirin vildi
móður sinni hið bezta, og þeim
kom svo vel saman, allt þangað
tii, — þangað til fyrir nokkrum
árum, er Lóa litla tók af sér flétt-
urnar.
Hvernig átti hún að ganga
með uppsnúið hár undir tízku-
hatti? Eða: Hvernig átti hún að'
geta gengið í peysufötum?
Drottinn minn! Og svo vildi hún
mamma hennar, að hún leiddi sig
í kirkju, helzt á hverjum sunnu-
degi, í peysufatabúningi. Drott-
inn minn dýri . . . Og kerlingin
orðin líölt . .-.
Þá var það sem hún fór að
heiman. Hjónin, sem tóku við
henni, létu hana fá ágætt her-
bergi með miðstöðvarhita, og sól
allan daginn, og Lóa litla sagði
móður sinni, að það væri ólíkt
betra fyrir sig að geta sofið í
húsinu þar sem hún ynni. Gamla
konan hugsaði sig um. Síðan lét
hún undan, — með því skilyrði,
að hún kæmi til hennar, dóttir-
in, og hugsaði um móður sína,
sem nú væri farin að eldast og
hefði mikið fyrir hana gert.
Öllu var lofað.
Og Lóa litla sveik éngin loforð
fyrst í stað. Hún kom næstum
á hverju kvöldi, en smátt og
smátt urðu komur hennar strjál-
ari. Ilún fann ser svo margt ann-
að til skenmitunar á kvöldin
heldur en sitja hjá gamalli konu
og hlusta á óhróður um „stúlk-
ur nú til dngs“, sem voru af sama
tagi og Sísí Valdemars eða Ranka
Iitla, kunningjakonur hennar og
beztu vinstúlkur í heimi. Og
stundum spurði hún sjálfa sig
að því, hvers vegna hún mamma
hennar væri nií að þessu. Eins og
hún vissi ekki, að stúlkur nii
á tímum gætu alls ekki verið eins
og stúlkur í gamla daga! Og svo
bættist eitt við, sem var ennþá
verra. Gamla konan tók óspart
að setja út á dótturina, næstum
því í hvert sinn sem þær hittust.
„I hverju ertu, barn? — —
Hvað hefurðu á höfðinu?--------
Þú ert þó ekki farin að mála þig
og afmynda guðssköpun? — —“
Og svo framvegis.
Þegar þetta fór að verða al-
gengt til viðbótar við þunga
dóma um „drengjakolla og hala-
klipptar merar“, þá hætti Lóa
litla að koma til móður sinnar
á kvöldin.
Smátt og smátt hætti henni
að leiðast fjarveran frá þessari
gömlu konu, og loks kom að því,
að hún kunni bezt við sig, þeg-
ar hún, sá hana sem sjaldnast.
Hún fann til notalegrar kennd-
ar í hinu nýja umhverfi, og einn
HEIMILISRITIÐ
3