Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 23

ist þess nú, hvernig við bróðir
minn lékum okkur stundum sem
krakkar. Okkur langaði til að
vita hvernig væri að vera blind-
ur, og læddumst varlega um með
lokuð augu og þreifuðum okkur
áfram.
Eg ræskti mig. „Jæja, hvernig
finnst þér það?‘r
MARCY kippti vinstri hand-
leggnum fram fyrir sig. Hún var
ofurlítið sneypt á svip, þegar
hún leit á mig. „Þú gerðir mér
dauðbilt við. Ég hélt þú hefðir
farið út“.
„Ég er kominn aftur“. Ég
brosti til hennar. „Hvernig
finnst þér það, Marcy?“ spurði
ég aftur.
Hún leit kindarlega á mig, og
ég sá á augnaráði hennar, að
henni datt snöggvast í hug að
látast ekki skilja við hvað ég
átti. En allt í einu gafst hún upp.
Hún sleppti burstanum og vafði
örmunum um hálsinn á mér.
Hún hélt fast og hvíslaði i eyra
mér. „Ó, elskan mín, það er ekki
auðvelt, er það?“
Ég snerti hár hennar ofurlítið.
„Það er allt í lagi“, sagði ég.
Hún talaði hratt. „Mig lang-
aði til að vita það, Phil. Ég hef
reynt þetta oft“. Hún hallaði sér
aftur á bak og léit framan í mig.
„Ertu reiður við mig?“ spurði
hún.
Sem svar kyssti ég hana.
Stundum veitist mér auðveldara
að tjá Marcy tilfinningar mínar
án þess að nota orð. Oft er hún
líka þannig gagnvart mér.
Eftir andartak tók Marcy
aftur til máls, og ég tók eftir því,
að hún bjó yfir einhverju.
„Phil —
>,Já?“
„Yið skulum koma inn“. Hún
tók handleggnum utan um mig.
„Ég ætla að sýna þér dálítið“.
Þegar við komum inn í setu-
stofuna, tók Marcy tímarit af
borðinu. „Ég leit í það fyrir
kvöldverð“, sagði hún glaðlega,
,,og það er afar merkileg grein í
því, Phil, ég held þú hefðir gam-
an af að lesa hana“. Hún brosti
og rétti mér tímaritið. „Þú lætur
fara vel um þig, og ég ætla að
halda áfram að þvo upp“.
Marcy fór fram í eldhús, og
ég leit á blaðið. Það var, eins og
mig hafði grunað, grein um á-
gætan árangur af notkun gerfi-
lima. Þetta var ágreiningsmál
okkar á milli — við höfðum rætt
það oft og lengi og vorum ger-
samlega á öndverðum meiði.
Ég veit ekki hvort ég get skýrt
viðhorfið mitt. Ég var fæddur
með báða handleggi, og ég not-
aði þá eins og aðrir gera í tutt-
ugu og sjö ár. Þá missti ég vinstri
handlegginn, og við því var ekk-
ert að' segja. Þetta er aðeins ó-
HEIMILISRITIÐ
21