Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 35

laust þekkja fjölda fólks, en
liann óskaði sér, að hann þekkti
einhvern i kvöld. Andartaki síð-
ar leit svo út sem ósk hans hefði
verið svo heit, að hún hefði
rætzt, því út á svalirnar kom lít-
il stúlka í páfuglsbúningi. Gullið
hár stóð framundan blárri húf-
unni hennar, hún hafði blá,
geislandi augu, hvítar tennur og
heitar, rjóðar varir; allt þetta sá
hann í tunglsskininu. Hann sá
líka, að hana vantaði eldspýtur,
því hún hélt á sígarettu milli
fingranna, en átti eftir að kveikja
í henni. Hann kveikti á eldspýtu.
„Þakka“, hún laut áfram.
„Maðurinn minn fór einmitt að
sækja eldspýtur; við áttum enga
einustu“.
„Má ég gefa yðúr nokkrar?“
„Eg get hvergi geymt þær, hef
engan vasa“, liún hló og tók í
víðar buxurnar með gómunum
og þandi úr þeim.
„Get ég fengið einn dans?“
„Með ánægju“. Snör augu
liennar höfðu mælt þennan háa,
myndarlega mann frá h\'irl'li til
ilja.
„Þann næsta?“ sagði Georg í
flýti, þegar hann sá mann koma
í áttina til þeirra.
„Já. Þetta er maðurinn minn.
Ég veit ekki hvað þér heitið —“
„Mannering, majór“.
„Majór Mannering, maðurinn
minn, við heitum Fawect“.
Mennirnir tókust í hendur.
„Vesældarlega lítill náungi til að
eiga svona vndislega konu“,
hugsaði Mannering með sjálfum
sér.
„Mannering hefur beðið um
næsta dans“, sagði blái páfugl-
inn.
„Agætt. Eruð þér búsettur
hér?“ spurði Taweet og virti
hann fyrir sér.
Mannering hristi höfuðið. „Ég
er í þriggja vikna orlofi frá eftir-
litsstörfum í Súdan“, svaraði
hann.
„Á morgun legg ég sjálfur af
UEIMELISRITIÐ
33