Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 37
Georg Mennering talaði ekki
um sjálfan sig. Hann sagði ekk-
ert um líf'sitt, né hvers vegna
hann hafði farið til Afríku.
I honum börðust tvennar, eld-
gamlar tilfinningar um völdin:
löngun til hins illa og löngun til
hins góða. Hún var óstjórnlega
töfrandi; hann hafði aðeins þrjár
vikur, unz liann yrði aftur að
hverfa til einmanalegs lífs. Sú
stað'reynd, að hún var eiginkona
annars manns, myndi ekki hafa
aftrað honum frá að njóta
hennar. Siðgæðisgrundvöllur
Georgs Mannerings náði frá
himrium til helvítis með stóru at-
hafnasvæði í nánd hins síðar-
nefnda staðar. Og þó bjó hann
yfir góðum eiginleikum, sem
héldu aftur af honurn þetta
kvöld. Hann var maður, sem
laðaði að sér konur, það vissi
hann allt of vel. Honum myndi
veitast auðvelt að fá hana til
hvers sem væri. Er þau stóðu
þarna í tunglsskininu, virti hann
fyrir sér barnslegt andlit henn-
ar og drengjalegan vöxtinn í pá-
fúglsbúningnum. Sá maður hlaut
að vera ómenni, er gæti fengið
sig til að koma tárum fram í
þessi augu.
Það var ástæða til þess, að
þegar hún litlu síðar eggjaði
hann takmarkalaust, stillti hann
sig og leit hlægjandi í blá augu
hennar.
Þau dönsuðu síðasta dansinn.
Favvcet \'ar hættur að spila
bridge og stóð nú í dyrunum og
beið eftir konu sinni.
Georg Mannering þrýsti henni
að sér. Hann reyndi að taka ekki
eftir Htlu hendinni, sem þrýsti
hönd hans, reyndi að anda ekki
að sér ilminum úr hári hennar,
sem öðru h\roru straukst um
vanga hans. Hann reyndi að
að hugsa ekki. Hann forðað-
ist augu hennar, sem hann vdssi
að hvíldu á andliti hans.
Hún v’irtist skilja hugsanir
hans. Hún þrýsti sér að honum,
örúgg og auðsveip. En það’ eru
takmörk fyrir því, hvað einn
maður getur þolað. Þegar hann
heyrði hana hvísla: „Ó, þér eruð
sv’o góður“, og leit í stór, blá
augun, þrýsti hann henni svo fast
að sér, að hún greip andann á
lofti.
„Afsakið", sagði hann.
Hljómsveitarmennimir hættu
og fóru að ganga frá hljóðfærum
sínum. Favvcet stóð í dyrunum
með’ kápu konu sinnar. Þau
spjölluðu saman þrjú í nokkrar
mínútur, og svo bauð Mannering
góða nótt.
Georg Mannering sv’af óvært.
T draumi sá hann bláu augun og
fann ilminn úr hári hennar. Þeg-
ar hann vaknaði um morguninn,
velti hann því lengi fyrir sér,
hvort hann ætti að hitta hana
HEIMILISRITIÐ
35