Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 39

marga daga, og heilsaði henni
einungis lauslega, þegar þau
mættust. Hann gekk jafnvel svo
langt að daðra við frú hershöfð-
ingjans, yfirmanns síns í Alex-
andríu, fríða, fullþroska konu
með margra ára reynslu í aust-
urlöndum, og hún kunni vel að
meta viðleitni hans.
Síðasta kvöldið í orlofinu sat
Mannering úti í hótelgarðinum
og reykti vindilinn sinn djúpt
hugsandi. Þessar þrjár vikur
höfðu ekki verið léttbærar, eng-
an einasta dag hafði stúlkan vik-
ið úr huga hans. Hann vissi, að
hann var ástfanginn. En hann
myndi gleyma henni er hann
kæmi aftur til Súdan.
„Hvers vegna eruð þér móðg-
aður við mig?“
Hann spratt á fætur. Hún
stóð' rétt aftan við stólinn hans.
„Eg er ekki móðgaður“, sagði
hann hlægjandL „Eg dansa ekki
í kvöld; ég vissi ekki, að þér vor-
uð hér“.
„Eg hef verið hérna í allt
kvöld; þér sáuð mig ekki, þegar
þér komuð inn í danssalinn; og
ekki sáuð þér mig heldur í sport-
klúbbnum í fyrradag“.
„Hvert í þreifandi! Eg hlýt að
vera að verða nærsýnn“, svaraði
hann. „Jæja, skemmtið þér yðúr
vel?“
„Ekki mjög“.
„Hvers vegna?“*
„Það elskar mig enginn í
kvöld“.
„Þér eigið ekki skilið að vera
elskuð“, sagði hann. „Það ætti
að láta yður fara að hátta“.
„Hvers vegna? Ég hef hagað
mér vel í allan dag, ekki satt?“
„Spyrjið mig ekki, ég hef ekki
fylgzt með yður“.
„Nei, þér hafið blátt áfram
verið hræðilegur; viljið þér ekki
dansa við mig einn einasta
dans?“
Georg Mannering svældi vind-
ilinn. Sakleysi hennar var undra-
vert. Þelckti hún karlmenn ekki
neitt, úr því hún hegðaði sér
svona? Eða kom hún ekki auga á
hættuna? Ef til vill þelckti hún
ekki afl straumsins, sem þá og
þegar gat hrifið þau með sér.
„Jú, við skulum dansa einn
dans“, sagði hann rólega. „Ef til
vill tvo“.
Þau gengu inn í danssalinn.
Mannering var undarlega létt
um hjartað’. Þetta var síðasta
kvöldið hans í Alexandríu;
nokkrir dansar gátu ekki gert
neitt til.
Hann horfði í augu hennar,
meðan þau dönsuðu, bláu augun
voru heit og hamingjusöm, hún
endurgalt sérhverja snertingu
hans.
„Hvers vegna hafið þér verið
svona kuldalegur?“ spurði hún.
„Ég hef.átt annríkt“.
HEIMILISRITIÐ
37